Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1888, Side 60

60
sen, sem var í dönskum búningi. Hann Halldór
—langt frá því að segja mjer til eða lagfæra „ fyrir
mjer, sem annars er siður hjá öllum kúltiveruðum
þjóðum, þegar ókunnugir koma, þá að sýna þeim
hverjir mennirnir eru, sem þeir tala við—hafði það
að gamni sfnu, og ekki einasta það, heldur talaði
síðan við mig um það í annara nærveru. Jeg hefi
síðan lært að þekkja frúna, og þykir hún mjer góð,
skynsöm húsmóðir, en víst er, að hún bæði í lima-
burði og siðum og búningi hefir tíu sinnum meira
sameiginlegt við bóndakonu á Fjóni eða Jótlandi
heldur en við frú í Kaupmannahöfn ... . .
Annars hefir biskupsfrúin verið mjer mikið góð all-
an tímann og þykir mjer mikið vænt um hana; siðir
eru landi og kringumstæðum, en ekki manninum að
kenna. Jeg var hjá honum Gröndal í þessuaugna-
bliki að vita, hvort hann hefði ekki neitt sjerlegt,
að jeg skyldi skrifa þjer, en hann bað mig einasta
heilsa þjer kærlega og afsaka sig, að hann ‘ómögu-
lega gæti skrifað vegna sjúkdómsins; hann sagði
doktórinn væri nú hættur að ganga til sfn og hann
þá lfka að brúka nokkuð. Mikið vel lízt mjer á
konu hans og báðar dætur, en grátlegt er að vita
hans ástand. J>að er mikill maður, hýr og vel gáfuð
sál í aumum og vesælum likama. Sýslumaður Sig-
urður Pjetursson er ekki nærri þvf eins vesæll; hann
er eiginlega ekki sjúkur; það er einslags afskipta-
leysi eða indolentia, sem honum er uppáfallin; hann
er annars hýr og viðfeldinn og heldur en ekki sat-
iriskur1. Jeg hefi lesið bæði Narfa og Rólf ferða-
mann Ásgrímsson að norðan; mjer lízt ofboð vel á
bæði stykkin. Jeg gaf honum (sýslumanninum)
Pjetur Pors minn, og ætlaði jeg að upphvetja hann
1) o: kýminn.
Útg.