Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.01.1888, Qupperneq 102

i02
En þú hafðir gleymt þjer sjálfum i þessu brjefi og
allur þinn þanki er í starfi mjer til fremdar og hags.
Jeg er svo engu nær, hvað þjer og þínum áformum
við víkur, en jeg var áður, þvi frjett hafði jeg, þú
værir við Eddu verk í Hólmum og með því hefðir
bakað þjer ónáð í Höfn, sem jeg bæði láði mann-
fólkinu og nærri því vorkenndi þjer, en hugsaði þó
meðfram, fyrst málefni þitt er rjett (jeg get ei bet-
ur sjeð, nje látið mjer skiljast það, sem aðrir fram-
færa þjer til áfellis), að það mundi snúast þeim til
óhróðurs, eins og maklegt er og nú þegar er fram-
komið á sinum stöðum, en þjer til sóma, að þú
lætur enga fávislega hleypidóma stansa þína at-
orku.
Mikið hefir þú gert—og mikið mun það hafa
kostað þig—mjer til frama og hefðar. Mig rekur i
stanz, þegar jeg hugsa út í það. Girnilegt er það
sem þú bendir til, bara að maður gæti staðið í því
með sóma. En áður en jeg get, eptir sem þú bend-
ir til, skrifað þeim herra, eru tvær spurningar, er
sitja mjer fyrir brjósti. Sú önnur er þessi: Hefir
þú afslegið ferðinni og ætlar þú að setjast að, þar
sem þú nú ert? Væri svo, vfirgef jeg föðurland og
kunningja hjer—að sönnu ei án nokkurs konar trega
en þó með hressu sinni. Annars kostar mig það
mikið, og þó mundi jeg slá til, en hitt er mjer enn
torveldara, að ganga eptir þínu ráði, hvað ferðina
snertir, því mjer sýnist það nokkurs konar strok,
og þá undir eins hneisa. J>ú segir að sönnu, að
nógir munu verða öfundarmenn og einkum í Höfn.
J>ví trúi jeg vei. En er ekki betra að baka sjer öf-
und þeirra heldur en að gera sig sekan í því, er
með nokkurs konar rjetti vinnur til frekasta ámælis.
Mun ei vegur til, að maður fái fullt leyfi til að taka
móti svo heiðarlegu boði. J>að vildi jeg helzt reyna.