Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.07.1890, Qupperneq 81

193
stað eigi haft mikla trú á lækningum hans. í brjefi
amtmanns Magnúsar Gíslasonar til Bjarna, dags. 8.
október 1760 segir svo: „Allar nýjar innrjettingar,
veri þær svo nytsamlegar sem vera kynnu, álítast
með röngum innbirlingum; þetta landfysikat hefur
sömu vanlukku, þvf allt hvað þeir veiku læknast ei
í einu, eins og biluð skrá af kleinsmið, heitir það:
lítið batnar þeim við lækningar, þá þó, guð veri
lofaður, að þeir meiga sjá, að tímalengdin sýnir allt
annað. Hvað óbillegt er það ei og mótstríðandi
konunglegrar allra-náðugustu Intention, að engir
innfæddir studiosi skyldu fyrst sem herra land-
physici amanuenses og síðan væntandi embættismenn
í landinu antakast til þessa hæst gagnlega studium“.
Eptir tillögum Magnúsar amtmanns gjörðist Magnús
Guðmundsson fyrsti lærisveinn Bjarna* 1 og er Magn-
ús Guðmundsson hafði gengið að því að fara að lesa
læknisfræði, sendir amtmaður honum brjef svo hljóð-
andi: „Bað er mjer mjög kært að þjer ætlið að láta
landlækni Bjarna Pálsson kenna yður grasafræði og
1) J>að lítur svo út,sem Bjarni hafi í fyrstu eigi verið ánægð-
ur með Magnús Guðmundsson, því í brjefi amtmanns til Bjarna
dags. 28. október 1760 segir svo: „Til þjenustusamlegs ands. ars
um hvað Magnúsar Guðmundssonar antekningu til infor-
mation í þeim til Landphysikatet heyrandi Videnskaber áhrærir,
þá stendur hr. Landphysico frítt fyrir að senda hann til baka,
ef annað hentugra Subjectum veit að fá yður þar til útvelja.
I Skálholtsskóla eru 2 bræður, synir sjera Stefáns Pálssonar,
báðir líklegir til góðra framfara i þeim sökum, en hvorigur er
svo vitt í studeringum eður þekkingu framandi tungumála, að
iyrir nærverandi tíð sjeu takandi frá skólanum, því það vildi
falla herra landphysico mikið besværligere að informera þ'v í
lingvis, Græca & Latina, undir eins og til Pacultetet henhör-
ende Videnskaber. Eg vissi ei að gefa anvisning eður forslag
upp á annað habilere Subjectum, sem sig þar til vildi liðugt
gefa en Magnús“.
Tímarit hins íslenzka Bókmenntafjelags XI. 13