Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1952, Qupperneq 134

134
JÓN HELGASON
4
Þá er komið að aftari síðu skinnblaðsins, og hægist nú heldur en ekki um, því að segja
má að hún sé öll skýr og læsileg. Efsta línan er þó svo skorin að ekki verða lesin nema
síðustu orðin; fyrir framan „vill“ mætti lesa: ,,-vnott at fin[n]a m[enn] o/c“, en ekkert
af þessu er handvíst. Sömuleiðis vantar lítið eitt fremst í efstu línurnar. Hér fer á eftir
texti blaðsíðunnar stafréttur; það sem í hornklofum stendur er fyllt eftir ágizkun. Línur
skinnbókarinnar eru hér greindar sundur með strikum:
scg [ir] ath[a7i7i] vill ganga t[i/] logb[er]gs | [miðuik]u dag i mitt þmg ok vill
þa lata fiolmeTiTia sik. Eingi voru þa onnar stor | [mal a] þingi. ok vm þeíta var
monnum tiðhialat hve lukaz mjTiðu maal1 þessi ok mikií | [rætt] vmB(arða).
B(arði) ferr við ’ix- hundrad maTiTia til logbergs miðuiku dag i mitt þÍTig |
[ok] nu er þar eru koTranir hofðingiar.2 þa fieckz brat hlioð. ok var eigi sua
malj [ugt] sem fiolme7Z7iit var mikiz. þaí er sagt at B(arði) tekr tiZ mals. |
A þa leið segir haan at vera ma sua at meTm virði þanmieg at mer leiðiz J
j seinaa lagi at mœla her at logbergi. eigi er þaí firi þa sok at ek se | mal
sniallr madr. hellðr berr mer til handa mikina3 vanda oft af malu7n. Nu
vættir mik at fj [l]estu7n monnum se kunnigt huersu vaar1 uiðskipti hafa farií
ok þeira manna er oss hajfa i mot staðit. þickiuTnz wer hafa haft við langa
þolinmæði. þa harma er | [o]s vorn gervir ok feinguTn þar i mot spott ok hað
þa er os var anðstefnt þaer wer | [b] eiððuTn bota firi frendr vara. ok þar með
oðocka af frenðuTn ok teingða monnum ok | þar ifra wt aulluTn iafnsaman. er
wer uoruTn eigi sua braðir i hefnðuTn. ok er vær attuTn | pngra4 ifirbota at
vænta. þa reðum uær til hefnða nockuru meirr mecf kappi | en forsia at Raðaz
með ufriði i onnur heruð með fa menn ok nu koTn sua at wer | fenguTn þar
meira hlut. ok for eftir malefnuTn. nu ma vera at þeir þicjkiz nockut5 við os
eiga at Ræða eR fyr toku leið af voru mali. Nu | uíIíutu wer annars hattar
suor ueita en þeir giorðu við os. BioðuTn a vitra | manna ðom ok goðgiarnra.
Viliu7n uær sua til lykta færa vart mal at leg|gia þe/ta firi vara honð i þann
ðoTn er vænst er at bezt meghi hallðazt | ok siatna mætti vfriðrinn. þa suaraði
Tinðr|
Fiolmennri ert þu nu en hia ðofans fiolluTn. þickiz þu nu | eiga meira
traust en þa hafðir þu aðra firir þer. B(arði) suarar. | þess minnir mik at þu
mynðir þa koTna i siðazta lagi til þes funðar | er wer hittumz ok ganga eigi
1 aa skrijaS meS límingarstaf.
- Umlir o-i lykkja.
3 OrSunum handa mikinn bœtt viS ofan línu.
4 Fremsti stajur ekki jullskýr (o?, e?).
5 ESa nokkut, sést ekki glöggt hvort er.