Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1952, Blaðsíða 135

BLAÐ LANDSBÓKASAFNS ÚR HEIÐARVÍGA SÖGU
135
vel fram. Siðan bregðr B(arði) suerði er haren haf|ði i henði. þeíta muret þu
kenna er þer frenðr hafit att ok oft hejfir giarnan verit til lagðz. ok er þaí
okynligt. ok skaurð eru nu morg | i er brotnaði
Hér má heita að hver stafur sé augljós. Um stafagerð er engin ástæða að fjölyrða;
hún sést bezt af eftirmynd hlaðsíðunnar. Stutt s merkir tvöfalt í orðunum os og þes.
Um latneskt / eru tvö dæmi, í orðunum af og farit í 9.—10. 1., annars engilsaxneskt.
Við ber að tveir stafir eru felldir saman, svo sem gð í bregðr, lagðz í 26. og 28. 1.
Þegar til efnisins kemur, er helzt ástæða að minnast á þessi atriði:
Barði víkur í ræðu sinni á lögbergi að hinurn fyrri ræðum sínum á sama stað; þær
eru nú aðeins kunnar af endursögn Grunnavíkur-Jóns (sjá 14. kap. sögunnar í ísl.
fornritum). Um sverð það er Barði bregður og kveður frændur Tinds hafa átt, hefur
einnig verið talað fyrr í sögunni (sbr. innganginn bls. cxii-cxm í ísl. fornritum).
Merkilegt er það að Tindur segir Barða fjölmennri á alþingi „en hjá Dofansfjöll-
um“ og hlýtur þar að eiga við orustustaðinn á heiðinni. Örnefnið er ennþá til og er
sýnt á herforingjaráðskortinu (Islands Kortlægning, bl. 45) í myndinni Dofinsfjöll.
Um orustustaðinn má vísa í neðanmálsgrein í ísl. fornritum III, bls. 283—84; þar er
helzt hallazt að því að barizt hafi verið í tanga í Kvíslavatni hinu nyrðra, en milli
þess vatns (á kortinu Kvíslavötn) og Dofinsfjalla heitir nú Skjaldarhæð. Mér hefur
flogið í hug að vera mætti að nafnið Dofansfjöll hafi að fornu gripið yfir bæði Dofins-
fjöll (sem nú eru) og Skjaldarhæð, en úr því verða þeir að skera sem kunnugri eru
þar á heiðum, hversu líkleg sú ágizkun er.
Ur framgöngu Tinds Hallkelssonar á heiðinni gerir sagan ekki mikið. Hann kemur
til bardagans með þremur mönnum öðrum, og er vandlega lýst vopnaviðskiptum þess-
ara þriggja við norðanmenn, en Tinds að engu getið, nema hvað hann yrkir vísur og
heggur höfuð af helsárum manni sem enga björg gat sér veitt. Þessi frásögn er undir-
búningur að frýjuorðum Barða á þinginu. Mestur hluti neðstu línu blaðsins er skorinn
af, svo að hér verður svo sem 10—12 orða eyða þangað til 10. blað skinnbókarinnar
tekur við. Efnið hlýtur að hafa verið eitthvað á þessa leið: ‘og skörð eru nú mörg í er
brotnaði [þá er ég vo félaga þína og frændur á heiðinni, en] hjöltum laust eg þig, fyr-
ir því að mér þótti ekki annað að þér geranda’. Tindur hafi með öðrum orðum ekki
verið sá bógur fyrir landi að eyðandi væri á hann egg.