Árbók Landsbókasafns Íslands - 01.01.1952, Page 207

ÍTALSKUR RITHÖFUNDUR
207
og nýjum, eru yfirleitt laukréttir, sömuleið-
is nöfn íslenzkra manna og staða og mynd-
irnar ágætar. Kunnáttumenn í ítölsku, sem
séð hafa bókina, segja aS yfirleitt beri hún
þekkingu höfundarins á íslenzkum bók-
menntum ágætt vitni, og villur séu svo fáar
og smávægilegar að furðu gegni. Dr. Pram-
polini hefir snúið á ítölsku fjölda erinda úr
íslenzkum kvæðum, fornum og nýjum, og
er íslenzki textinn víða prentaður samhliða.
GetiS er flestra íslenzkra skálda, sem bæk-
ur liggja eftir og nokkuð kveður að. Mvnd-
ir fylgja af Jónasi Hallgrímssyni, Steph-
ani G. Stephanssyni, Einari Kvaran, Gunn-
ari Gunnarssyni, Kristmanni Guðmunds-
syni, GuSmundi Hagalín og Halldóri Lax-
ness.
Þegar eg í bréfaskiptum hafSi fengið
nokkur kynni af þekkingu dr. Prampolinis
á íslenzkum efnum, fór eg þess á leit, að
hann segði mér eitthvað af sjálfum sér og
tildrögum þess, að hann hefði farið að
sinna íslenzkri tungu og bókmenntum.Hann
varð góðfúslega við þeirri beiðni, og leyfi
eg mér að birta hér stuttan kafla úr einu
bréfa hans, en það er ritað 7. ágúst 1951:
.... Nú hverf eg að því, að segja þér
eitthvað um sjálfan mig, eins og þú ert
tvisvar búinn að biðja mig að gera.
Eg er fæddur í Milano 22. júní 1898,
kominn af borgaralegum foreldrum, sem
hneigðust að sósíalisma. Námsgrein mín
var forntungurnar (gríska og latína), en
þó fékk eg þegar á unglingsárum hug á
nýju málunum og bókmenntum þeirra,
bæði norðurálfutungum og austurlanda-
tungum. Eg lærði rússnesku til þess að geta
lesið Tolstoj á móðurmáli hans, dönsku
vegna Ibsens og arabisku vegna Kóransins.
Nítján ára gamall hóf eg herþjónustu í
fyrri heimsstyrjöldinni, og var þá annar
lautinant í vélbyssudeild. Eftir að hafa ver-
ið fjögur ár í herþjónustu, tók eg próf í
lögum. Árið 1926 kvæntist eg stúlku sem
verið hafði leiksystir mín í æsku og var nú
praktiserandi læknir. Við eigum þrjú börn:
dóttur 24ra ára, sem er verkfræðingur,
aðra tuttugu ára, kennslukonu, og hið
þriðja níu ára, sem hefir þegar mikinn á-
huga á námi. Aftur var eg í hernum í síðari
heimsstyrjöldinni, þá kapteinn í fótgöngu-
liðinu. Árið 1941 var eg, honoris causa,
gerður baccalaureus í germönskum málvís-
indum. Eg hefi alla tíð unnið fyrir mér
sem óháður rithöfundur og lífsbaráttan
hefir verið hörð.
Á aldarfjórðungs skeiði við andleg störf
hefi eg aflað mér þekkingar á rúmum
fjörutíu tungumálum og bókmenntum
þeirra. En eg hefi líka kynnt mér listir og
trúarbragðasögu. Á þessu sama tímabili
hefi eg ritað í fjölda ítalskra og erlendra
tímarita.
Rit mín síðan 1921 eru nú orðin um
áttatíu að tölu, aðallega þýðingar úr rúm-
um tuttugu málum, en sömuleiðis ritgerða-
söfn, nokkur bindi af kvæðum, osfrv. Þessi
eru helztu rit mín:
a) AlþjóSleg bókmenntasaga (1. útg. 1933
—38, 2. útg. að koma út núna).
b) GoSsagnir í lífi þjóðanna (1937-—-38).
c) BoSun Maríu í list hinna elztu ítölsku
málara (1939).
Hvernig það atvikaðist að eg fór að
sinna íslenzkri tungu og bókmenntum? ÞaS
gerðist með þeim hætti, að eftir aS eg
hafði aflað mér sæmilegrar þekkingar á
ensku, þýzku, dönsku, sænsku og hollensku,
sneri eg mér að norsku (sveitamálinu) og
forníslenzku. Eg sökkti mér af ákefð niður
í Eddu og sögurnar ykkar á árunum 1921
—26. Seinna (um 1930) sneri eg mér að