Náttúrufræðingurinn - 1980, Qupperneq 8

þetta tillit Islendinga, en í upphafi
fuglamerkinga Náttúrugripasafnsins
urðu nokkrar ýfingar með honum og Is-
lendingum þeim, sem stóðu fyrir merk-
ingastarfseminni. Finnur studdi fugla-
merkingarnar frá upphafi, m.a. með
öflun merkja erlendis. I ársbyrjun 1942
tók hann svo alveg við rnerkingunum,
sem Magnús Björnsson hafði stýrt frá
upphafi. Merkingarnar voru síðan í
höndurn Finns um 36 ára skeið.
Oll þessi vinna við Náttúrugripa-
safnið var unnin í hjáverkum og var svo
til ársins 1947. Það ár urðu mikil um-
skipti, er Hið íslenska náttúrufræðifélag
afhenti íslenska ríkinu Náttúrugripa-
safnið til eignar og umráða. Hætti
Finnur þá störfum í Fiskideildinni en
var ráðinn að fullu við Náttúrugripa-
safnið, ásamt Sigurði Þórarinssyni,
jarðfræðingi. Finnur vann upp frá því
við safnið, uns hann lét af störfum í árs-
lok 1977.
Ekki var laust við, að margvísleg
verkefni biðu úrlausnar á Náttúru-
gripasafninu. Starf Finns miðaði eink-
um að því að gera safnið að vísinda-
stofnun. Allt var þctta brautryðjenda-
starf, þar sem byggja varð safnið upp frá
grunni á mörgum vígstöðvum. Mikill
tími mun því hafa farið í stjórnsýslu og
annað þess háttar, timi sem annars hefði
nýst til vísindastarfa. Eg er þó ekki frá
því, að Finnur hafi í raun og veru haft
gaman af slíkum störfum.
Vísindaleg dýrasöfn voru nánast
engin til á þessum tíma, ef frá er talið
það, sem Bjarni Sæmundsson hafði
safnað, en það voru einkum lægri
sjávardýr. Bókakostur, sem nauðsyn-
legur er sérhverri vísindastarfsemi, var
mjög af skornum skammti. Mjög ríkt
safnaraeðli var í Finni, og kom það sér
vel í þeim verkefnum sem fyrir lágu.
Annars voru húsnæðismálin langmest
aðkallandi, og húsnæðisleysi lamaði
raunar alla uppbyggingu safnsins.
Nefnd, sem átti að vinna að lausn hús-
næðisvandræða safnsins, hafði starfað
frá árinu 1942. Finnur lét þau mál mjög
til sin taka, ferðaðist m.a. erlendis ásamt
Gunnlaugi Halldórssyni, arkitekt, til að
kynna sér náttúrugripasöfn og fyrir-
komulag þeirra. Síðan var teiknað safn-
hús, en áður hafði Háskóli Islands
fengið endurnýjun happdrættisleyfis
síns með því skilyrði að byggja yfir
Náttúrugripasafnið. Þrátt fyrir þetta
datt málið upp fyrir eftir margra ára þóf
um fjárfestingarleyfi til framkvæmd-
anna. Jónas frá Hriflu skýrði frá þessu
máli í bók sinni Samferðamenn (1970):
238—240. Er útséð var um endalok safn-
hússins, beitti Iunnur sér fyrir því, að
Háskólinn keypti húsnæði við Hlemm-
torg til bráðabirgða. Þettavarárið 1957,
eða tíu árum eftir að ríkið tók við Nátt-
úrugripasafninu, og er stofnunin þar
enn til húsa eftir um 20 ár. Áður en þessi
lausn fékkst á húsnæðismálunum, var
safnið á sífelldum vergangi. Það var á
mörgum stöðum í einu víðs vegar um
Reykjavík, við Grettisgötu, í Safnahús-
inu við Hverfisgötu, í Háskólabygging-
unni og á ýmsum stöðum í Þjóðminja-
safninu. Þótt húsnæðið við Hlemmtorg
hafi ekki verið besta lausn þessarra
mála, voru þó skrifstofur, geymslur og
sýningarsalur í fyrsta sinn sameinuð
undir eitt og sama þak.
Vitaskuld hlaut safnið að byggjast
upp að miklu leyti í ljósi áhugasviða
starfsmannanna. Finnur vann ötullega
að því að byggja upp fuglasöfnin og var
raunar byrjaður á því, áður en hann var
fastráðinn við Náttúrugripasafnið.
86