Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 24
214
Oscar Wilde.
IÐUNN
ins var náð, þegar dómarinn lýsti yfir því, að það væri
full sönnun fyrir sekt Wilde’s, að hann hefði brent öll
bréfin, sem hann hefði leyst út frá Wood! Bréfinu, sem
Wood hafði haldið eftir (hið ofanskráða), vildi hanrt
ekki gera neitt úr, en ef hin bréfin vitnuðu ekki gegn
Wilde, af hverju brendi hann þau þá?
Heimskan gerir mann orðlausan. Af öllum þeim bréf-
um, sem Wood hafði náð, kaus hann að halda þessu
eina eftir, af því að það var hættulegasta, ef ekki hið
eina hættulega, vopn gegn Wilde. Þegar Oscar Wilde
brendi bréfin, hafði hann ekkert hugboð um, að hann
mundi verða yfirheyrður. Bréf hans höfðu lent á glám-
bekk, verið misskilin og höfð til rógburðar á hann.
Jafnskjótt og hann náði þeim, var það sjálfsagðasti hlutur
fyrir saklausan mann að varna því, að slíkt bæri til
aftur — og kasta þeim á eld. En í augum dómarans
var það opinber játning um sekt Wilde’s.
Ég mintist á blöðin. Frá því að málaferlin hófust og
til þess er dómurinn féll, lintu þau ekki ofsóknum á
Oscar Wilde, samtaka og undantekningarlaust. Múgurinn
heimtaði blóð hans. í ekkert brezkt blað eða tímarit
var unt að koma inn grein um hann, nema að hún væri
einn hlekkur í ofsóknarfestinni. Frank Harris átti þá að
mestu Saturday Review og var sjálfur ritstjóri þess.
Hann fyrirdæmdi þá ástríðu, sem Wilde stóð ákærður
fyrir, en hann hóf upp vörn fyrir geníalan rithöfund,
sem var ofsóttur svo smánarlega. Prentarar hans neit-
uðu blátt áfram að prenta greinina. — »Þjóðníðingur<
upp aftur!
Oscar Wilde var dæmdur eftir líkum, 25. maí 1895,
til að »vera settur í fangelsi og haldið að harðri vinnu
í tvö ár«.
011 réttarskjölin frá þessum málaferlum eru nú ný-