Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 101

IÐUNN
Guöm. Friðjónsson og viðnámið.
291
þurkað). Ekkert er sérstaklega íslenzkt við þetta. Þeir
hafa etið fisk og farið með hann eins og aðrar frum-
stæðar þjóðir. Þeir hafa farið líkt með mjólkurafurðir
og gert hefir verið í Noregi. Að geyma mat í súr er
algengt um víða veröld. Þeir hafa þreifað fyrir sér, þar
til þeir fundu þær fáu jurtir, sem völ var á og meltan-
legar voru mönnum. Og í fjörunni tóku þeir söl.
Nú háttar svo til í ríki náttúrunnar — segja fróðir
menn — að því nær sem dregur heimskautum, þess
ríkari eru jurtir, og fyrir þá sök alt líf, af kjarnefnum
þeim, sem bætiefni eru kölluð. En mjög er það líkt
röksemdaleiðslu sumra manna, að telja það fram þjóð-
inni og brjóstviti hennar til dýrðar, sem henni var svo
fjarri því að vera sjálfrátt, að hún átti einskis annars kost.
En á matreiðslufólk erindi til íslands? Þeirri spurningu
verður ekki svarað með því að tala um »kássuréttic og
»sætabrauð«. (Að blanda fæðutegundum saman og nefna
»kássu« ætti heldur ekki að varða útlegðardómi). Þarf
sú þjóð eitthvað að læra um meðferð matar, sem búið
hefir þúsund ár í köldu landi og aldrei uppgötvað að
hægt væri að geyma fæðu í ís? Er ekki hver einasta
húsfreyja til sveita mér sammála um, að það sé raun
að hafa sjaldnast nokkurn hlut nýjan að skamta, þegar
komið er fram á miðjan vetur? Hefir ekki reynst nauð-
synlegt að gefa út bækur til þess að kenna mönnum að
neyta sildar? Er ekki alt ónumið um skynsamlega með-
ferð á afurðum landsins, eins og flest er ónumið um
framleiðslu afurðanna?
Og alt þetta verður að lærast. Og þeir menn eru
ekki að gera þjóð sinni greiða, sem sífelt ala á því, að
það sé einhverskonar sviksemi við hana og yfirlýsing
uni vantraust á því, sem henni er gefið af hendi nátt-
nrunnar, þegar mælt er með því, að hún færi sér í nyt