Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 47

ÍÐUNN
Næturtöfrar.
237
ingar. Ég fann til sárrar iðrunar yfir kæruleysi mínu og
spurði hrærður: »Hefir þér versnað?*
Hún var of veik til að geta svarað. Hún bara leit á
mig. Ég sá að henni var erfiður andardrátturinn.
Og ég sendi undir eins boð eftir lækninum.
Fyrst í stað var hann í óvissu um, hvað þessari breyt-
ingu mundi valda. Hann spurði: »Hafa kvalirnar aukist?
Hafið þér ekki tekið inn meðalið?*
Um leið og hann slepti orðinu, greip hann bláa glasið.
Það var tómt.
Læknirinn þaut heim á augabragði — eftir magadælu.
En ég hneig niður við rúmstokkinn, lamaður og hálf-
meðvitundarlaus.
Eins og móðir, sem reynir að sefa veikt barn sitt,
dró kona mín höfuð mitt að brjósti sér. Hún gat ekki
talað, en með handtaki reyndi hún að segja mér hugs-
anir sínar: Vertu ekki sorgbitinn! Þetta er það bezta.
Þú getur orðið hamingjusamur, þegar þú veizt, að ég
dey ánægð.
í þessu kom læknirinn aftur; en eftir fá augnablik
var hún liðin*.
Dokhin Babu drakk drjúgan slurk af vatni og varp
öndinni þungt: »Oh — mikill skelfilegur hiti!« Hann
stóð á fætur og gekk út á svalirnar; þar gekk hann
um gólf dálitla stund. Svo kom hann aftur, settist og
hóf máls á ný. Ég fann það vel, að hann vildi helzt
ekki segja mér meira. En það var eins og ég togaði
söguna út úr honum með töfrum. Hann hélt áfram:
»Ég gekk að eiga dóttur læknisins. En í hvert skifti
er ég vildi segja henni hug minn allan, varð hún svo
alvarleg, að mér féllust orð. Það var eins og hún byggi
Yfir einhverjum grun, sem ég þó aldrei gat fest hendur á.
Upp úr þessu var það, að ég byrjaði að drekka.