Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 89

IÐUNN
Quöm. Friðjónsson og viönámið.
279
argerðarinnar og smíðisins. Kemur manni þá annað
tveggja í hug: höfundur hafi ritað með lítilli fyrirhyggju
og ekki gert sér ljóst, hvert hann ætlaði að stefna, eða
hitt, að hann fyrirverði sig fyrir afkvæmi sift.
Bækur G. F. munu vera lesnar allmikið á íslandi.
Nú er nærri því óhugsandi annað en að nokkur hluti
lesendanna verði staddir í þeim vanda að dæma um,
hvor tilgátan sé líklegri um þennan höfund. Og eins og
G. F. bendir á í grein sinni, segir gamalt máltæki að
sá eigi kvölina, sem á völina.
Ég er einn lesandi G. F., og ég er staddur mitt í
kvölunum. Ég les alt, sem í hendur mínar berst eftir
þennan höfund, með nokkurri athygli. Hann fæst venju-
lega við þau viðfangsefni, sem máli skifta, og hefir á-
kveðnar skoðanir á þeim. Og ég hefi sérstaklega mikið
gaman af stíl hans. Eins og kunnugt er, fer orð af
honum fyrir kjarnyrði. Og sumt hefir hann orðað með
afbrigðum vel. En hann minnir mig æði oft á mann,
sem var orðlagður fyrir krafta. Hann steig afarþungt til
jarðar, höndunum hélt hann töluvert frá síðunum og
langt var á milli fótanna. Það var sagt um hann, að
hann »gæti ekki gengið fyrir kröftum«. Stíll G. F. er
stundum ekki ósvipaður þessu göngulagi. Hann ætlar
svo bersýnilega að finna fótum sínum forráð, hann horfir
svo vandlega á farið, sem hann ætlar að stíga í, og
hann veit svo vel af því, að horft muni verða á krafta-
legan limaburðinn, að göngulagið á ritvellinum verður
dálítið broslegt.
En því fer fjærri, að hann laði menn einungis að
skrifum sínum með brosinu, er hann vekur. Hann
heldur fram — eins og bent hefir verið á — ákveðnum
skoðunum, sem honum virðist vera alvara með. Og ég
hefi leyft mér að benda á hann sem augljósast dæmi