Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 53

IÐUNN
Lifandi kristindómur og ég.
243
lestrar voru venjulega lesnir í vökulok, rétt áður en fólk
gekk til náða. En framan af vökunni voru fornsögurnar
lesnar eða riddarasögur eða rímur kveðnar. Þeir lestrar
urðu venjulega mitt hlutskifti. En húslestra alla las móðir
mín. Sálmana sungu tveir til þrír heimilismenn með
henni.
Hugvekjurnar, sem lesnar voru frá vetrarkomu til
lönguföstu voru svo ómerkilegar, að ég lærði aldrei
nafnið á þeim né höfundinum. Af því virðist mér nú
sennilegast, að þær hafi hlotið að vera eftir Pétur biskup.
Þessar hugvekjur heyrði ég lesnar með hátíðlegri andakt
í 16 ár á hverju virku kvöldi frá vetrarkomu til löngu-
föstu. Samt hafði ég aldrei neina hugmynd um, um
hvað þær voru.
' Sálmar þeir, er sungnir voru með þessum kvöldlestr-
um, snertu svo lítið hjarta mitt, að þegar ég fór alfarinn
úr föðurgarði, hafði ég ekkert hugboð um, eftir hvern
þeir voru. í æsku var ég svo næmur á kveðskap, að
árið 1910 kunni ég utanbókar milli 5 og 10 þúsund
erindi. En í kvöldsálmunum, sem sungnir voru frá vetrar-
komu til langaföstu, tókst mér aldrei að læra meira en
tvær fyrstu hendingarnar í fyrsta sálminum. Þær voru svona:
Sumartíðin felst undir faldi.
Farin blíða, en veturinn kaldi . . .
í tveimur seinni hendingunum var svo eitthvað talað um
líkblæju, sem hyldi jörðina, og fölnaðan og kalinn jarðar-
gróður. Þetta var eina uppbyggingin, sem ég bar úr
býtum af guðræknisiðkununum frá vetrarkomu til Ianga-
föstu.
Þá gekk langafastan í garð með útsynningsgarra,
jarðbönnum og nýju hugvekjumoði. Með henni var byrjað
að lesa einhverjar Vigfúsarhugvekjur og Sighvatsbænir,
en Passíusálmarnir voru sungnir fyrir og eftir lesturinn.