Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 31

ÍÐUNN
Oscar Wilde.
221
fékk hann aftur styrk, sem nam £ 300 á ári, frá Robert
Ross og konu sinni, og kippt hafði verið aftur, þegar
hann fór til Neapel. Hann var fullur af nýjum fyrirætl-
unum og ætlaði sér nú að byrja að yinna. En nú kom
gamla sagan — um mann, sem einu sinni hefir verið í
fangelsi. Landar hans höfðu ekki refsað honum nóg.
Hann gat naumast sýnt sig nokkurs staðar á almanna-
færi í París, án þess að einn eða fleiri hópar af Iönd-
um hans gerði honum einhverja skapraun, annað hvort
með því að fara strax út, eða með því að vekja athygli
Sestanna á honum með klúrum persónulegum móðgun-
um. Ef nokkuð gat komið sárara við hjartað í honum
en sjálf refsingin hafði gert, var það einmitt slík skap-
raun. Undir fargi þessarar bölvunar, sem á honum lá,
gat þessi viðkvæmi maður ekki unnið.
Á einum stað í De Profurtdis hafði hann ritað:
»Eg á eftir að gera svo mikið, að ég mundi telja
það ógurlegt sorgarhlutskifti, ef ég dæi, án þess mér
hlotnaðist að lúka við eitthvað af því, að minsta kosti.
Eg sé nýja framrás í list og lífi, og hvor um sig er hún
uýtt form fullkomnunar. Mig langar til að lifa, svo að
®g geti kannað það, sem mér er ekkert minna en nýr
heimur«.
Þetta ógurlega sorgarhlutskifti varð nú örlög Wilde’s.
Honum varð ekki að verki framar. Refsing hans var
honum oft í hug. Hún varð að tákni andstyggilegs rang-
lætis. Og til þess að hremma síðustu huggun lífsins,
Heypti hann sér út í hamslausa nautn absints og sterkra
drykkja. Og hann talaði djarfara en nokkru sinni fyr í
hóp vina sinna og varði með ákafa þá ástríðu, sem hann
Var ákærður fyrir. En hann varð æ fátækari, þó að
sumir vinir hans hjálpuðu honum örlátlega. Þeir minfu
^ann á, að amerísk blöð hefði gert honum stór tilboð,