Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 79

IDUNN
Lifandi kristindómur og ég.
269
líf, — þetta fylti mig djöfullegum viðbjóði á öllu, sem
bar minsta keim af guðsorði.
Ég fór þess þrásinnis á leit við foreldra mína, að ég
fengi að teikna eða skrifa undir lestri. Ég lofaði að láta
lítið fara fyrir mér og vekja ekki hávaða í baðstofunni.
Lengi vel var mér synjað um þessa beiðni. En þegar
ég komst á fermingaraldur, tók ég til minna ráða og
ritaði eða teiknaði landabréf mín, meðan móðir mín las
lesturinn. Þá var það látið óátalið.
Ég kveið fyrir sunnudögunum alla vikuna. Þá átti ég
tvennar helvítiskvalir yfir höfði mér. Og þær voru óum-
flýjanlegar eins og dauðinn. Onnur var svellþykk nær-
skyrta úr alull. Hin var Péturspostilla. Ég hafði við-
kvæmt taugakerfi, en ullarskyrtan nýþvegin læsti sig utan
um naktan líkama minn eins og hrosshárssekkur. Ég
reyndi að draga mig saman í mjótt strik innan í ullar-
svergulnum, og ef mér varð á að hreyfa mig um liða-
mótin, þá hrylti mig upp eins og ullarkömbum væri
urgað yfir húðina.
Ég var gæddur skýrri og skapandi sál. Og hinn efnis-
lausi, sjálfsglaði, lopalangi mærðarvaðall Péturs biskups
tröllpíndi þolinmæði mína. Þessi stóra, svarta Péturs-
postilla stóð mér æfinlega fyrir hugskotssjónum eins og
biksvört líkkista, sem ég sá guðhræddan syndaþrjót af
næsta bæ fluttan í til hinztu hvíldar, og ég heyrði trúað
fólk segja, að sál hans færi í eldsvíti útskúfaðra. Péturs-
postilla var viðbjóðsleg. En miðvikudagslestrarnir voru
þó enn þá andstyggilegri. Undir þeim misti ég stundum
stjórn á sjálfum mér, rauk út og ætlaði að drepa mig.
Guðræknisiðkanirnar voru mér þannig ímynd heimsku
og harmkvæla, ímynd myrkurs og bölsýni, skuggsjá
sorgar og dauða. Einstöku sinnum leitaðist ég við að
smeygja lestrunum fram af mér. Þá þóttist ég vera að