Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 67

IÐUNN
Lifandi krislindómur og ég.
257
fræðum niður í myrkur hjátrúar og hindurvitna. Trúin á
annað líf varð tálskin taumlausra draumóra. Sálin varð
uppstígandi frá meltingarkirtlunum. Dularheimar og dul-
arverur umhverfðust í ofsjónir sjúkra heila. Ofurmennin
urðu vitfirringar. Og yfirburðir Krists stöfuðu af óreglu
á þvaginu.
Margir íslenzkir mentamenn, er stunduðu nám við
Hafnarháskóla á síðari hluta 19. aldar, létu glepjast af
falskenningum efnishyggjunnar. Boðskap hennar fluttu
þeir síðar heim á ættjörð sína og veittu honum út um
bygðir landsins í ræðum og ritum.
í Suðursveit stóð þó dulvísin gamla föstum fótum
kringum síðustu aldamót. Dularheimar og dularverur voru
þar um slóðir eins bjargfastur veruleiki og hinar sýni-
legu veraldir.
Það var trú manna í Suðursveit, að framliðnar verur
gerðu oft og einatt vart við sig eftir dauðann. Ef menn
fyrirfæru lífi sínu eða skildu við þennan heim fullir
heiftar og hefnigirni, gengju þeir aftur og kappkostuðu
að vinna óvini sínum alt það tjón, er þeir mættu. Tvær
slíkar afturgöngur voru öðrum fremur alræmdar um
alla Skaftafellssýslu. Það var Skupla og Oddrún.
Skupla átti að hafa verið vinnukind á Kálfafelli í
Suðursveit. Eitt sinn fór hún í skógarhögg með hús-
bónda sínum. í skóginum sótti bóndann svo mikill svefn,
að hann kastaði sér niður í rjóður eitt og sofnaði. En
á meðan hann svaf, tók Skupla mannasaur og rauð um
andlit honum. Bóndi þóttist heldur en ekki vakna við
vondan draum, spratt á fætur og gekk af stelpunni
hálfdauðri. Síðan hélt hann heim með skógarhestana og
skildi stelpuna eftir. Skupla andaðist þar í skóginum og
aekk mjög aftur. Sótti hún svo að bónda og hyski
IBunn XIII.
17