Iðunn : nýr flokkur - 01.07.1929, Blaðsíða 63

IÐUNN
Lifandi kristindómur og ég.
253
mannsins: »Ti-til hvers er nú þetta? É-ég hélt, að ég
hefði þó ekki lagt svo illa til, að fólkið þyrfti að sitja
yfir tómum diskum*.
Að eins ein borgaraleg hjónavígsla fór fram í Suður-
sveit í minni tíð þar. Það var kallað stofubrullaup. Drúð-
urin hafði verið einn eða tvo vetur á saumastofu í
Reykjavík. Og brúðguminn var ættaður einhversstaðar
austan af landi.
Barnaskírnir voru ræktar af kristilegri umhyggusemi í
Suðursveit. Foreldrar flýttu venjulega fyrir skírnarathöfn-
inni, til þess að barnið yrði tekið sem fyrst í samfélag
heilagra, ef illa kynni að fara. Þá var slegið upp veizlu.
Það var talin sjálfsögð skylda við framliðinn mann,
að láta barn heita eftir honum, ef hann vitjaði nafns,
sem kallað var. Benedikt móðurfaðir minn átti systur,
sem Þorbjörg hét. Hún var mesti myndarkvenmaður, en
þjáðist þegar á unga aldri af innanmeini. Faðir þeirra
systkina var auðugur. Leitaði Þorbjörg sér því lækninga
í Edinborg, en kom jafngóð heim aftur. Nokkru síðar
dró þessi sjúkleiki hana til dauða. Svo leið og beið. En
skömmu áður en ég var skírður, birtist Þorbjörg móður
minni í draumi og biður hana að láta mig heita eftir
sér. Og þess vegna var ég skírður Þórbergur.
Aldrei ól kona svo krakka í Suðursveit, að hún væri
ekki »leidd í kirkju* eftir barnsburðinn. Það var talin
Suðleg hreinsun.
Utfararsiðir í Suðursveit voru sambland af hátíðlegri
hrygð og glaðværri þakkargjörð fyrir að vera laus við
hinn framliðna. Skömmu eftir að sjúklingurinn gaf upp
öndina, var lík hans lagt til á bekk eða lausum fjölum
' útihúsi og sunginn sálmur yfir. Yfir líkið var breidd
voð og opin sálmabók látin liggja ofan á brjósti þess,
þar til búið var að kistuleggja. Ekki tíðkaðist að vaka