Iðunn - 01.06.1886, Blaðsíða 18
312
.Tónas Jónasson:
fí könnustiítnum til þess að reyna kaffið; »það kom
hérna einhvern tíma frá, honum Kristinn á Skeiðum;
við lásum það».
»Jú, eg man það núna, það er trú eg sagt þar,
að hundarnir búi til sullina».
»Og það er heldr aldrei nema satt; það fara
bandormaegg úr þeim í matinn og fötin á fólki og
hingað og þangað, og berast svoleiðis ofan í það».
»Kótt er það».
Kétt í þessu stökk móstrútótti hvolprinn upp í
rúmið til barnanna aftr, og fór að sleikja aðra þeirra
í framan.
»þegar hundarnir eru látnir láta svona við hörn-
in, þá er ekki von að vel fari», sagði læknirinn,
stóð upp og benti í rúniið.
»Og ekki sér nú á þeim hinum börnunum okkar,
heilsuna hafa þau, og hafa þau ekki síðr leikið sér
að aumingja hundunum enn hann», sagði þor-
björg brosandi, og klappaði þeim strútótta í
rúminu.
»Jæja, það getr verið», svaraði læknirinn stutt-
lega, og tók hattinn sinn.
»|>að átti að bjóða yðr kaffibolla, það er alveg
búið», sagði Björn þá, og lét frá sór askinn og stóð
upp líka.
»Nei, þakk’ yðr fyrir, eg hefi ekki lyst á kaffi
núna».
»Ekki lyst á kaffi !!» kallaði jporbjörg upp yfii' siS>
og leit upp á hann stórum augum ; það geklc alveg
fram af henni, að nokkur maðr í heiminum skyldi
nokkurn tíma geta haft ólyst á kaffi.