Iðunn - 01.06.1886, Side 167

Kína.
461
nema sldlja eptir skúf í hvirflinum, sem er látinn
vaxa sem allramest, þangað til hann verður að löngu
skotti, sem nær ofan á lendar eða lengra; eru Kín-
verjar meðal annars auðþekktir á hvirfilskotti þessu].
Að hvoruteggju þykir þar mikil prýði á sinn hátt,
og sú þjóð, sem lætur sonu sína bera ennistoppa
og dætur sínar strengja og aflaga sig á ýmsar
lundir [þ. e. landar höfundarins], ætti að láta sjer
hægt að fetta fingur út í affarasnið á öðrum þjóð-
um. Hvirfilskott eru annars ekki kínversk að upp-
runa, þótt flestir muni ímynda sjer það. ]pegar
forfeður þeirra, er nú ráða ríkjum í Iíína, komu
norðan úr Mantsjúrí og námu landið herskildi fyrir
meira en tveimur öldurn, settu þeir þau lög, að
allir Kínverjar skyldu raka höfuð sitt og láta sjer
vaxa hvirfilskott, eins og sigurvegararnir báru. Skip-
un þessi vakti mikiun kur og jafnvel óeirðir, en
nú eru Iíínverjar búnir að gleyma því, að tytja
þessi, sem þeir eru svo montnir af, er raunar inn-
sigli siguivegara þeirra. f>að er leit á undirgefnari
þegnum eða gagn-meinlausari skepnum en hinn
kínverski bæudalýður er. Hin stranga barátta fyrir
lífinu leifir þeim naumast tíma til að mögla yfir
kjörum sínum. Engar hugvitsvjelar eru enn farn-
ar að ljetta á þeim stritinu. Hrísgrjónaekrur sín-
ar vökva þeir með vatnshjóli með ævagömlu lagi,
jörðina plægja þeir með viðvaningslegum trjeplóg-
um, sem þeir bera heim á bakinu að afloknu dags-
verki, og upp skera þeir með ákaflega ljelegum sigð-
um og aka uppskerunni í garð í hjólbörum. Kvöld
og morgna tilbiðja þeir myndir forfeðra sinna, og
tvisvar á ári — vor og liaust — vitja þeir legstaðar