Iðunn - 01.06.1886, Qupperneq 111

Pjeturskirkjan í Kóm.
405
telur hann sig og vera rjettmætan handhafa að
lyklum himnaríkis, og hafa vald til að leysa og
binda, þannig að áhrif þess nái til eilífs lífs. Vjer
mótmælendur mótmælum öllu þessu. Auk þess,
að á síðari árum hefir verið vakinn megn og eigi
ástæðulaus efi á því, að Pjetur postuli hafi nokkuru
sinni verið biskup í Eóm, þá getum vjer eigi við-
urkennt, að í orðurn frelsarans felist nokkur heim-
ild til þess fyrir páfa, að líta svo á, að vald það,
er Kristur gaf Pjetri til að leysa og binda, hafi
getað gengið til annara. Bn víst er urn það, að
í kaþólsku kirkjunni hefir Pjetur postuli þann veg
og vald, er mjög svo nálgast það, er frelsarinn hef-
ur sjálfur. E'n dýrð Pjeturs postula er dýrð páf-
ans sjálfs. Að öðru leyti skulum vjer fúslega játa,
að vjer vildurn óska, að það væri sögulega rjett,
er kaþólsk kirkja kennir um líf og dauða Pjeturs
postula í Eóm. Munnmælin um Pjetur eru svo
fögur, þau bera vott um innilega trú fyrri alda og
um þaó, hversu vel hefir tekizt að gefa þessari trú
fagran, skáldlegan bfining. Pjetur er í munnmæl-
unum gerður að trúbragðalegri fyrirmynd, sem vjer
viljum nauðugir sleppa. Jafnvel fyrir vorum hug-
skotssjónum er hinn óbreytti fiskimaður frá Ge-
nezaret-vatni einnig orðinn að mynd, sem vjer
könnumst allir við; vjer eigurn svo hægt með að
hugsa oss þenna hispurslausa, þróttmikla mann
vera krossfestan í hinum æðisgengua voða-tryliingi
Nerós keisara; vjer getum liugsað oss, að hann — eins
og munnmælin segja — hafi beðið um, að láta kross-
festast með höfuðið niður á við, af því að hann
taldi sig þess eigi maklegan, að þola dauðann á