Iðunn - 01.06.1886, Síða 24
318
Jónas Jónasson :
»Já, eg sé það», svaraði liomöopatinn ; hann lioríði
á hann í gegnum reyklituðu gleraugun.
Hann fór nú að spyrja Arna ýmsum spurning-
um, og fara höndum um hann.
»Já, hann er fjarskalega veikr, mór lízit illa á
hann».
»Hvað haldið þér gangi nú að honum ?»
»Ja . . . það er mikið—mikið sjaldgæf veiki hér á
landi; það er líklegast að fáir læknar þekki hana».
»Ja það er rétt; læknirinn okkar sagði nú það
væri sullaveiki, og kendi hundunum hérna um það,
trúi eg».
Asmundr hristi höfuðið, eins og honum ofbyði
slík fávizka, og sagði hægt og eins og hann vægi
orðin:
»Nei, það er svo langt frá því eins og eg veit ekki
hvað ; eg þekki vel þessa veiki».
»Rétt er það, ja það veit eg».
»Ja, sei seijá; það er eins konar langvinn, sem
þeir kalla, kronisk taugafeber, sem kemr svona
fram; það koma bólguhnútar í alt holið, og andar-
dráttrinn verðr allr öfugr og óeðlilegr; það safnast
saman kolsýrulopt í lungunum i stórutn belgjum,
sem ekki getr komizt burt; það orsakar hóstann
og svitann».
Björn var alveg forviða á þessari þekkingu.
»Og hálærðr læknirinn sagði þetta væri sullaveiki,
og kendi hundunum um; hann hofir víst hugsað
það af því, að hann sá hund sleikja ask liérna».
»Já, eg hefi heyrt þetta ; þeir breiða þessa kenn-
ingu út í Reykjavík; enn eg verð að álíta, að það