Iðunn - 01.06.1886, Blaðsíða 32

3Í!6
Jónas Jónasson :
enn hvað eg vildi segja—er hann ekki Jón í Efra-
gerðiskoti einna efnaðastr hérna—er ekki stofa til
hjáhonum?«
»-Jú, eg held hann sé efnaðr hann Jón—múraðr
af öllu«, sagði Björn með auðsærri öfund 1 málrómn-
um; »það verðr bezt fyrir yðr að fá þar að vera í
nótt, og fá að taka á móti fólki í stofunni þar«.
»Eg var einmitt að hugsa um það; komið þér
ekki út ?«
»Jú«.
Asmundr tók meðalatöskuna og hatt sinn og
kvaddi þá er inni voru; Björn tók glasatöskuna f
hönd sér, tíndi fífuhnoðrana gömlu af kápu As-
mundar, og gekk svo út.
það voru einir sjö eða átta, sem biðu homöopat-
ans úti; enn hann kvaðst ætla upp að Iíoti, og þar
yrði þeir að finna sig.
þeir riðu svo af stað félagar, og öll sjúklingahala-
rófan gangandi á eftir.
—Daginn eftir fór hann af stað úr hverfinu;
hann hafði heyrt á raunatölur 14 sjúklinga, og
líknað þeim öllum, lesið tvisvar upp söguna um
spítalann í Noregi, nema sjúkdómsnafnið breyttist
eftir ástæðum ; hann fór þaðan með 64 krónur í
vasanum.
—það er sorglegt til þess að vita, að slíldr menn
skuli ekki þurfa annað enn nóg gort og nóga bíræfni
til þess að fá flesta til að trúa sér fyrir lífi og
heilsu.
Lækningalyf eru eins og voði í óvita höndum hjá
þeim; þeir vita ekki hvað þeir fara með.
þeir hafa enga hugmynd um byggingu mannlegs