Iðunn - 01.06.1886, Qupperneq 164

458
Kína.
fyrir nokkrum árutn, þá hafði jcg mcð mjer kín-
verska fjölfræðibók, og voru tveir meðal-bátar full-
hlaðnir af henni. Jeg komstmeð hana til Tientsin,
og kom henni þar á hafskip til Lundúna (í British
Museunt). Kínverjar sýna lofsverða viðleitni á að
mæta útlendingum á miðri leið. jpað er mjög fá-
gætt, að kínverskur maður kunni nokkurt Norður-
álfumál, en þeir bæta það upp með þvf, að láta
sjer mjög annt um að aðstoða þá, sem vilja nema
tungu þeirra. Ef maður er að lesa kínverskt rit
og rekur sig á örðugan vafastað, þá þarf maður ekki
anuað en leiða það í tal við menntaðan mann inn-
lendau, og mun hann þá ekki telja neitt ómak
eptir sjer til að greiða úr því fyrir manni. það er
eins og birti yfir honum, ef liann heyrir vitnað í
staðirín; liann brosir út undir eyru, af því honum
þykir svo vænt um, að útlendan siðleysingja skuli
fýsa að rýna í fræði þau, er hann hefir sjálfur
svo miklar mætur á. Ilann skýrir eigi einungis
vel og greiuilega vafastað þann, er um er að tefla,
heldur fer út í langar rannsóknir og útlistanir,
hafandi yfir hverja klausuna eptir aðra utanbókar,
svo að hinn rekur í rogastanz yfir þvf, hvað mann-
legt minni getur á sig lagt.
það mundi þykja mikils ávant, ef minnzt væri
svo á Kína, aðekkiværi nefnt á nafn ópíum, hvirfil-
skott og smáir fætur. A Bnglandi er eins og hverj-
um manni komi í hng ópíums-órar, er hann heyrir
minnzt á Kína, og óiumitt af þvf að haugað hefir
verið upp óbotnandi sæg af ritgjörðnm þar að lút-
andi, er almenningur heldur ruglaður í því efni.
Ymsir merkislæknar bæði á Indlandi og í Kína