Iðunn - 01.06.1886, Side 76

370
Paul de Saint-Yic tor:
fólk niður í stórhópum. Hann hafði jafnmikla
skemmtun af því, að drepa múg manna, eins og að
drepa einn og einn í einu.
Kalígúla hafði einu sinui sagt við kunniugja
sinn, að haun skyldi hléypa á spretti yfir liafið,
og haldið því fast fram. Til þess að þetta mætti
auðið verða, ljet hann gera skipabrú yfir víkina
milli Bajæ og Puzzuoli. |>egar þessi brú var vígð,
hvatti hann fólk, sem safnazt hafði á ströndina
til að horfa á, til að standa uppi á brúnni, svo
að þeir sæju betur. jpegar brúin var orðin troð-
fu.ll af fólki, ljet hann ryðja hana og kasta öllum
í sjóinn. þeim, sem reyndu að bjarga sjer ineð
því að grípa í skipin, ljet hann hrinda burt með
krók8tjökum. Tíunda hvern dag var Ivalígúlu feng-
in skrá yfir þá, sem hnepptir höfðu verið í fjötra,
og setti hann þá merki við þá, sem áttu að deyja.
þetta kallaði hann að »yfirfara reikninga sína».
I-Iann vissi, að hann þurfti ekki annað en gefa
litla bendingu til þess að senda menn til heljar,
hvar sem honum leizt. þessi tilfinning og um-
hugsun um það æsti hann svo, að hann varð sem
ofurölvi af henni. Einhverju sinni ætlaði hann að
láta spenna Jástkvendi sitt, Cæsóníu, á kvalabekk,
til þess að fá hana til þess að segja, hverra dular-
bragða hún neytti til þess, að láta liann fá ást á
sjer. »jþessi fagri kollur flýgur af, þegar jeg vil»,
sagði hann og kyssti á hnakka hennar. En það
var eitt höfuð, sem hann langaði til að geta
höggvið af íeinuhöggi. Jpað var höfuð alls Eóma-
lýðs, sem hann langaði til að sæti á einum hálsi.