Iðunn - 01.06.1886, Blaðsíða 107
Hinrik Cecil og Sara. 401
eigi fyrri til, en Hinrik var búinn að koma henni
á mitt gólfið, þar sem mistilteinninn hjekk beínt
upp yfir, en þá má maður kyssa stúlkuna,
sem maður danzar við, og það beint á munninn,
en annars er ekki siður að kyssa nema á kinnina,
að minnsta kosti svo aðrir sjái.
þegar Sara fekk kossiun, kallaði hún upp: »Guð
hjálpi mjer!« og hljóp til móður sinnar. jþegar
móðir hennar sá, hvað henni var mikið niðri fyrir,
tók hún hana með sjer og fór að spyrja hana,
hvað um væri að vera; en Sara gat enga grein gert
fyrir því aðra en þá, að þegar hún fekk kossinn,
hefði sjer allt í einu fiogið í hug lávarðurinn, sem
henni hefði verið spáð, og þá hefði hún orðið svo
hrædd og eins og hefði ætlað að líða yfir sig af
angist .... og ... . ótta.
Hinrik kom þar að þeim mæðgum, og spurði,
hvað um væri að vera; en móðirin gat ekki svarað
nema út í hött. Hann fekk samt ávæning af, að
Söru hefði einhvern tíma verið spáð lávarði, og svo
því, hversu henni hefði orðið hermt við, er hún
fekk kossinn. Honum flaug margt í hug, og seg-
ir: »Sara, er þjer meinlaust til mín? Heldurðu að
þú vildir verða konan mín?«
Sara svaraði milli gráts og gleði: »0, Hinrik, þá
er jeg frelsuð. Engin manneskja í víðri veröld skal
geta verið þjer eins góð og trygg eins og jeg skal
verða«.
Skömmu síðar stóð brúðkaupið. þegar brúðhjón-
in komu heim úr kirkjunni, sagði Hinrik við konu
Iðunn. IY.
26