Iðunn - 01.06.1886, Page 28

Jónas Jónasson:
3‘Jtí
uOg þau hafa náttúrlega ekki átt við !«
»Eg held síðr; mig stanzar á því, að hann skuli
ekki hafa drepið hann á þessum fjanda«.
»Mér linaði þó oftast þrautin af þessum dropum«
stamaði Arni í rúminu.
uþað get eg vel ímyndað mér; þau liua oft í bráð
það sem þau skemma því meira þegar frá líðr«.
Svo lét hann glösin út í gluggann og sagði um
leið : »það er ekki vert að taka oftar úr þeivn tapp-
ann«.
Svo leit hann til fylgdarmannsins og sagði:
nHefirðu töskuna mína nokkurstaðar þarna hjá
þér«.
Hinn játti því; hann tók upp stóra hnakktösku
úr rúmshorninu og rétti Asmundi.
Hann leysir upp töskuna og tekr upp lir henni
bók eina litla; hanu blaðar í henni um stund, kiuk-
ar síðan kolli og leggr hana svo hjá sér; síðan tek-
ur hann aðra bók, fremur ellilega, í alskinni, upp
úr töskunni; hann blaðaði í henni um stund og ger-
ir ýmist að skjóta gleraugunum upp á ennið eða
niður á nefið aftr. Loksins epitir nokkura stund
segir hann : »Hérna mun það koma«.
þetta var lækningabókin ágæta; seinna báru mál-
ugir og illkvittnir menn það út, að þetta hefði ver-
ið þýzk landafræði, prentuð 1690, rúmum 30 árum
áðr enn Halinemann kom upp með hina nafnkunnu
lækninga-aðferð sína.
Síðan tók liann upp úr töskunni stokk allstóran,
svo að vel fyllti hana hálfa; það var lyfjabúrið.
»Jú, eg vonast eftir að geta gert hann góðan,
enn það verðr ekki nema með löngum tíma héðan