Iðunn - 01.06.1886, Blaðsíða 45
Fur.din Madeirn.
339
út í reginliafi. jpegar þau voru að tala um þetta,
var allt í einu hrópað ofan úr reiðanum : »Nú er
land fyrir stafni«. »Hamingjunui sé lof; ætli það sé
Frakkland ?« kallaði Anna frá sjer numin af fögnuði;
en sú von brást; ofviðrið og sjávargangurinn hafði
verið of mikill til þess, að skipið gæti verið í nánd
við Frakkland. Landið kom æ betur í ljós og sáu
skipverjar, að það var hálent og fjöll voru þar mik-
il,en hamrar víða með sjó fram,og þekktu þeir ekki
landið. Sigldu þeir síðan upp að landinu og kotn
þeim kynlega fyrir sjónir, er þeir sáu, að það var al-
vaxið skógi milli fjalls og fjöru; voru þar eikur
fagrar og trje, er þeir aldrei höfðu sjeð fyrri. Fugl-
ar flugu í hópum á móti þeim ofan af landi og sett-
ust á rár og siglur á skipinu og höfðu skipverjar
eigi sjeð þá áður, en svo voru þeir spakir, að taka
mátti þá þar sem þeir sátu; þótti þeim allt þetta
bera vott um, að þeir væru komnir að óþekktu laudi
út í i-eginhafi.
Skipsbátnum var skotið fyrir land og sendi skip-
stjóri nokkra menn á iand til þess að forvitnast um,
livar þeir væru að landi komnir. En er þeir komu
út á skipið aptur, sögðu þeir Eóbert, að land þetta
mundi vera óbyggð ein, en hjeruð væru þar liin
fegurstu og landkostir hirflr beztu, er þeir hefðu
sjeð. Ar voru þar og lækir, sem fjellu ofan
úr hlíðunum og niður um völluna til sjávar, og allt
var landið, er þeir sáu, þakið skógi og trjám, er
báru ylmsæt aldiu; allmikið var þar og af dýrum
og fuglum, og var fjenaður þessi svo spakur, að
taka máttihann hvar sem stóð, og var þvíauðsjeð,
að liann hafði aldrei mætt neinni styggð.
23*