Iðunn - 01.06.1886, Blaðsíða 72
3H6
Panl de Saint-Victor:
stjóri ljet þá fara því fram, sem þeim sýndist, eða
þó blóðið af höndum sjer í munálaug Pílatusar.
III.
Um þær mundir, sem sendimenn Gyðinga komu
til Eómaborgar, var æði Kalígúlu komið á liæsta
stig. Hann var fyrir löngu búinn að gera sig að
guði og gera öllum að skyldu að tilbiðja sig. Hann
átti musteri fyrir sig, og í því stóð líkneski hans
úr gulli. þetta líkneski var á hverjum morgni
klætt í sams konar búning og keisarinn bar þann
dag. Líkneskinu var blótað flamingóum og páfugl-
um. Hann var ekki að eins einn guð, heldur allir
gnðir í einni persónu. Hann bar til skiptis geisla-
djásn Ápollós, þrífork Neptúns, kyrtil Venusar og
slönguvöl Merkúrs. Leipturgeisli frá leikhúsinu,
sem mátti láta gjósa brennisteinseldingu, og
hann dúði fram og aptur, átti að vera þrumufleyg-
ur Júpíters. A nóttunni stefndi hann tunglinu (o:
tunglgyðjunni) á sinn fund á tiltekinni stundu, og
beið komu þess á beði sínum, eins og hann væri
Endymion. Stundum, þegar liann þjáðist af svefn-
leysi, rauk hann út úr herbergi sínu, æddi gegn-
um loptsvalir hallarinnar, og tók að spjalla við út-
sæinn (o: guð útsævarins). Eigi allsjaldan tók
hann sig til og tyllti sjer á tá til þess að hvísla
einhverju í eyra líkneski Júpíters Kapítólínus,
teygði út álkuna, og beið hlustandi eptir svari,
og jós síðan hinum verstu fúkyrðum yfir líkneskið,
er það veitti eigi nógu skjót svör. Einu sinni kall-
aði hann upp yfir sig: »Jeg ætla að senda þig
heim til Grikklands». I annað skipti slöngdi hann
steini upp í loptið mót himni, og öskraði: »Dreptu