Uppeldi og menntun - 01.01.2006, Síða 59


mjög eðlileg. Ég hafði reynt að spyrja þá spurninga til að átta sig á hvernig þeir gætu
leyst úr vanda sínum en þeir höfðu samt ekki gert sér grein fyrir hvernig þeir gætu
brugðist við. Ég var sjálf orðin svo áhugasöm við að finna lausn á verkefninu að það
var mér fullkomlega eðlilegt að koma með tillögu að lausn. Ég hafði sjálf aldrei fengist
við svona verkefni og gat því ekki séð lausnina fyrir. Það var í raun eðli verkefnisins
sem gerði það að verkum að ég varð eðlilegur þátttakandi í því námi sem fram fór í
kennslustofunni (Jaworski, 1996).
Þennan vetur hélt ég áfram að þróa vinnu með heimaverkefni sem ég hafði verið að
þreifa mig áfram með í tvö ár. Mér finnst að þá hafi ég náð að greina hvað rannsóknir
nemenda og umræður um þær gefa bæði nemendum og kennaranum gott tilefni til
ígrundunar, þó að sjálf hafi ég ekki verið meðvituð um að ígrundun mín um starfið
væri að leiða mig á nýjar brautir. Ég gaf umræðum um heimaverkefnin og úrvinnslu
úr þeim stöðugt meiri tíma. Ég held að vangavelturnar um skemmtilega reynslu mína
sem barn af stærðfræði og sú jákvæða reynsla sem nemendur mínir báru með sér inn
í skólann hafi þarna náð að styrkja mig til að vinna enn betur úr þessari tilraun. Sam-
starf mitt við foreldra um heimaverkefnin varð mér hvatning til að halda áfram við að
þróa þau í samvinnu við nemendur. Ég kynnti vinnubrögðin fyrir foreldrum og hvatti
þá til að ræða við börnin um verkefnin og taka þátt í rannsóknum þeirra. í samtölum
við foreldra kom fram að þeim fannst ánægjulegt að glíma við verkefnin með börnun-
um. „Þegar þau eru að reikna venjuleg dæmi, þá setjast þau bara inn í herbergi og svo
er ekki rætt neitt meira um það,“ sagði móðir Dóru.
Ég lærði líka margt um nemendur mína og hugsun þeirra. Leifur kom mér stöðugt
á óvart. Hann hafði ekki mikla trú á eigin getu, fannst erfitt að þurfa að skrifa mikið
en hafði gaman af að glíma við verkefni ef hann mátti beita huganum og ráða sjálfur
hvernig hann kynnti lausnir sínar. í tveimur dæmum sem ég gaf hér að framan segi ég
frá kynningum hans á heimaverkefnum. í báðum tilvikum kynnti hann lausnir sem
voru ólíkar lausnum hinna nemendanna og vöktu aðdáun þeirra. Ég tel að sú athygli
sem kynningar hans fengu hafi veitt honum meiri umbun en hrós og uppörvun frá
mér gátu veitt honum. Þegar hann kynnti lausn sína á þrautinni um sætaskipan við
kvöldverðarborðið með því að teikna fimmhyrning var gaman að fylgjast með hve
öruggur hann var við kynninguna og greinilegt að hann hafði haft gaman af að leysa
verkefnið með föður sínum. Þá hefur hann væntanlega öðlast þá innri umbun sem
Glasersfeld (1995) talar um að fólk öðlist við að sigrast á erfiðu verkefni. Þegar hann
kynnti lausn sína á hellulögninni var hann mjög óöruggur með sig og fannst greini-
lega að sér hefði mistekist við teikninguna. Þegar hún svo vakti ómælda aðdáun bekkj-
arfélaganna fékk hann staðfestingu á að hugmynd hans væri athyglisverð og það bjó
miklu meira í teikningu hans en hann hafði gert ráð fyrir. Þegar ég sá hve mikils virði
þessar umræður voru fyrir Leif og hve margt áhugavert kom fram í þeim varð ég enn
ákveðnari en fyrr í að gefa þeim góðan tíma. Ég áttaði mig á því að með því að leggja
fyrir nemendur verkefni sem voru þess eðlis að þeir þurftu að rannsaka og finna eigin
leiðir að lausn komu stöðugt fram ný sjónarhorn á verkefnin og að nemendur komu
auga á margt sem ég hafði ekki leitt hugann að. Ég vel tilvitnun í John Mason til að
skýra þetta sjónarhorn mitt.
JÓnÍnA VALA KRISTInSDÓTTIR