Morgunn - 01.12.1920, Side 22

100
MORGUNN
stafar mestmegnis af trúleysi á lífið og sannleikann. Þeir
óttast, að ef þekkingin kippi stoðunum undan þeirra spila-
húsi, þá muni alt fjúka út í veður og vind og þeir standa
allsnaktir og berskjaldaðir eftir. Og þeir vita, að þá fá
þeir eigi lifað. En þegar þeir koma undir þann foss, sem
hin ungu upprennandi visindi eiga eftir að steypa yfir
mannkynið, þá niunu þeir koma úr þeirri laug sem nýir
menn. Þá koma tímar hinnar alvarlegu lífsgleði, sönnu
íturhyggju. Þá mun sálarmyrkur þeirra breytast í ljós,
þeir ummyndast, þeir verða nýir menn.
Eg var í sveit að sumarlagi, þegar eg var tólf ára
gamall. Eg átti heima á einum nyizta bamum í Grafn-
ingi. Einu sinni tapaðist hestur á bænum. Hann hafði
nýlega verið keyptur úr ölvesinu og hugðu menn hans
helzt þangað að leita. Eg var sendur til þess að leita að
hestinum. Var svo fyrir mig lagt, að eg skyldi ekki fara
sem þjóðbraut liggur eftir sveitinni og niður með Soginu,
beldur skyldi eg stytta mér leið með því að fara yfir háls
nokkurn neðarlega í Henglinum og þaðan eftir dalverpi,
er lægi alla leið ofan í ölves. Eg lagði af stað ríðandi
og viltist. Eg lenti of ofarlega í Ilenglinum og reið um
hann lengi dags. Þoka skall á, köld og ömurleg'. Góð-
viðri hafði verið um morguninn, er eg lagði af stað, svo
að eg hafði ekki búið mig eins vel og skyldi. Nú settist
kuldinn að mér. Þokan settist alstaðar, því að alstaðar var
fótfesta fyrir hana. Klárinn varð úlfgrár af dögg og peys-
an mín tók að hærast. Geigurinn fór að ásækja mig, eg
örvænti eitt augnablik ura, að eg mundi nokkuru sinni
ná til bygða aftur Rétt þegar sú hugsun var að festa
rætur, þá var eins og þokunni væri alt í einu feykt burt.
Sólin kom i ljós. Eg var staddur i hárri hlíð og fyrir
framan mig blasti fegursta sjónin, sem eg hafði nokkuru
sinni séð. Alt Suðurlandsundirlendið með öllum sínura dá-
semdum lá fyrir fótum mér.
Eg held, að þegar árangurinn af sálarlífsrannsóknun-
um kemst til mannanna, sem eg mintist á áðan, dapurra