Morgunn - 01.12.1920, Side 32

110
MORGUNN
það, því fleira fanst henni mæla með sjálfsmorðinu Nú
átti hún það eitt eftir að ákveða, hverja aðferð hún ætti
að nota til að koma því til framkvæmda. Hún var á
gangi úti á stræti og hún heyrði sálmasöng. Tók hún þá
eftir því, að hún var að fara fram hjá kirkju. Og nú
var sem eitthvað knýði hana ómótstæðilega til þess að
fara inn i kirkjuna. Það var fyrsta sinn, að hún kom í
kírkju eftir andlát föður síns.
Þar var verið að syngja sálm, eins konar ákall til
Krists. Sá sálmur hafði verið föður hennar einkar kær,
og hún oft sungið hann fyrir hann. Þá var sem orðin
og lagið snertu einhverja þá tiifinningarlind í brjósti
hennar, er hún hugði upp þornaða. Hún fleygði sér nið-
ur í næsta sætið, kraup þar á kné — eins og þar er sið-
ur í kirkjum — og greip höndum fyrir andlitið, og nú
byrjuðu tárin að streyma af augum hennar.
Eftir nokkura stund — hve langa veit hún ekki —
varð hún þess vör, að guðsþjónustan var hætt og að búið
var að slökkva flest ljósin í kirkjunni. Þá fann hún, að
einhver kyrð var komin yfir stormi hrjáða sál hennar,
likt og þegar lognið fellur á eftir ofveður.
Þá lyfti hún höfði og leit upp. Þá kom þetta fyrir
hana, sem henni finst svo dásamlegt: Frelsarinn stóð
frammi fyrir henni í hvitum klæðum, umkringdur björtu
ljósi, sem virtÍ8t streyma út frá hans eigin persónu. Hún
starði á hann, heilluð af óumræðilega viðkvæmri með-
aumkun, sera máluð var á geislandi andlitinu.
«Ó, bjálpaðu mér!« hrópaðihún; »því að eg er hrædd
við að lifa og þori þó ekki að deyja*.
Þá rétti hann fram hendurnar svo sem með ástúð-
legri beiðni og mælti með hreim, sem opinberaði innilegri
samúð og blíðu en mannleg rödd getur túlkað:
»Kom til mín, þreytta og örvæntingarfulla sál, og eg
mun hugga þig og gefa þér verk að vinna fyrir niig.
Far nú í friði«. Því næst smá-dofnaði sýnin fyrir aug-
um hennar og hvarf. En þungri byrði virtist lyft af