Morgunn - 01.12.1920, Qupperneq 62

140
MORGrU NN
nokkura konar hýði, og vera í lögun eins og hann ; mest
bar á þessu utan um höfuð manna, og þar sýndist
mér það taka lengst út. Litirnir voru mjög mismunandi,
gulir, bláit-, fjólubláir, rauðir, grænir, gráir, dökkgráir og
jafnvel svartir; stundum voru fleiri litir saman, sem til-
heyrðu sömu persónu. Líka voru litirnir missterkir, stund-
um lýsti þetta eins og ljós, af öðrum dimdi, og fólkið
geðjaðist mér eftir því, hvaða litir voru umhverfls það;
stundum varð eg beinlínis hrædd, þegar litirnir voru mjög
dökkir.
Eg hélt lengi frameftir, að allir sæju þetta; varð því
ekki lítið hissa, þegar eg fékk að vita það, að enginn sæi
þetta nsma. eg.
Á seinni Arum hefl eg mikið til hætt að sjá þetta.
Það getur stundum komið fyrir, en er orðið talsvert sjald-
gæft, og aldrei nema þegar eg sé fólk í fyrsta sinn. Eyrst
þegar eg fór að sjá þetta, gerði eg mér alls enga hug-
mynd um, hvað þetta gæti verið.
Á seinni árum hefl eg farið að imynda mér, að þetta,
sem eg bó með þessum hætti, geti ekki verið annað en
það sem nefnt. er »Aura«.
Af því að veit, ekki hvað eg á að kalla það, sem
næst kemur, nefni eg það í raínum eigin huga —
Usikinda-sögur.
Birtan og hvítklœddu verurnar.
Veturinn, þegar eg var 9 ára gömul, var eg mjög
veik og um tíma talin af.
Kvöld eitt yar eg venju fremur veik. Marnrna var
hjá mér ásamt annari konu; eg fór þá að íinna, að þján-
ingarnar smáminkuðu og loks fann eg ekkert til. Eg lá
með opin auguri og man, að það þótti mér undarlegt, að
eg sá ekki herbergið, sem eg lá f, og enga hluti þar inni,
ekki heldur mömmu eða konuna. Eg fór þá að sjá ákaf-