Morgunn - 01.12.1920, Síða 65
MO RÖUNN
143
út í bátinn og gæta að, hvort nokkuð væri að mönnun-
um. Ekki varð eg þess vör, að neitt væri þar óvenju-
legt; eg sá, að öllum mönnunum leið vel. Nú fór eg
ákaflega glöð heim aftur; það var eg komin ó svip-
stundu; eg gekk að rúminu, og nú langaði mig ákaflega
til að kalla á telpuna. og segja henni að pappi, hennar
kæmi bráðum. En þá komu verstu örðugleikarnir: eg
vissi ekki, hvernig eg ætti ;að segja henni það, því að
mér fanst líkaminn, sem í rúminu lá, svo fjarskyldur mér,
að mér þótti það ekki árennilegt að eiga að nota bann
til þess. Samt reyndi eg, en stóð þó utan við. Eftir
margar tilraunir tókst mér að láta líkamann tala; eg
kallrði á telpuna; hún kom, og eg fann, að hún varð
hrædd við mig. Eg sagði henni, að hún skyldi ekki vera
neitt hrædd, þvi að pabbi hennar kæmi eftir stutta stund.
Eg man, að mér þótti þetta afskapleg áreynsla, og eg
fann, að eg mundi vera ólík sjálfri mér.
Þegar þessu var lokið, fór eg að njóta lífsins og
frelsisins. Eg fann, að eg var í undursamlegum heimi, og
þeim áhrifum, sem eg varð fyrir, get eg alls ekki lýst.
Ekki man eg eftir, að eg sæi neinar verur kringum mig
þá, en mór fanst eg flnna til þess, að eg væri umkringd
af dásamlegum kærleika frá ósýnilegum mætti.
Alt í einu fann eg, að eg var komin inn í höfuðið,
fann ekkert nema það ; en smátt og smátt fór tilfinning-
in að færast niður í líkamann, siðast í fæturna. og þá
var eg eins og eg hafði áður verið.
Nú gat eg talað, og það fyrsta, sem eg gjörði, var að
kalla á telpuna og spyrja hana, hvort eg hefði sagt nokk-
uð Jú, eg hafði sagt i óþekkjanlegum málróm, að hún
skyldi ekki vera hrædd, pabbi hennar kæmi rétt strax.
Hún sagðist hafa orðið hrædd við mig, henni fundist eins
og þarna lægi Jík; en þessum orðum sagði hún að hefði
fylgt svo mikil vissa, að hún hefði trúað því fyllilega.
Þá sagði eg lienni, hvar hún hefði setið í stol'unni og
grátið. Hún rak upp stór augu, vildi fyrst ekki viður-