Morgunn - 01.12.1920, Qupperneq 71

MORGTJNN
149
að þetta hefði ekki venð vanalegur brurii, því að eldur-
inn kom gagnstætt því, sem vindurinn blés; því hafði eg
ekki fyr tekið eftir.
Eg bjóst við, að þetta mundi vera fyrirboði þess, að
húsið brynni. En svo heíir ekki orðið, þvi að húsið stend-
ur óbrunnið enn í dag.
Eg get auðvitað enga hugmynd gert mér um, hvernig
á þessari sýn heíir staðið. En mér hefir komið það til
hugar, sem ef til vill er ekkert annað en vitleysa, að
sýnin kunni að standa í einhverju sambandi við það, að
í húsinu var alveg óvenju mikill ófriður milli fólksins.
Danslci pilturinn.
Næst kemur þá saga, sem að því ieyti er allsendis ólík
hinum sögunum að hún gerist að mestu leyti við tilraunir
og virðist, vera, sams konar eðlis eins og þær sannanir. sem
leitað er eftir með tilraunum. Því miður lagði eg engan
trúnað á það sem verið var að segja, meðan það var að koma,
enda hafði þá ekki jafn-glögt auga og nú fyrir leitinni
eftir sönnunum; þess vegna lét eg fara forgörðum þau
skjöl, sem sönnunin hefði átt að byggjast á.
Þegar eg var 14—15 ára, kyntist eg dönskum pilti.
Hann var á seglskipi, sem flutti vörur til Duusverzlunar
í Keflavtk. Eg þekti hann talsvert og við vorum góðir
vinir. Svo hvarf hann mór sjónum, og eg vissi ekkert,
hvað af honum hafði orðið, friitti ekkert tíl hans, frá því
er eg var 15 ára og þangað til 18 des. 1917. En það varð
nú á töluvert aðra leið en fróttir koina venjulega.
bað var morguninn 18. desember. Eg var í rúminu
og las af kappi bók, sem mér þótti sérstaklega skemtileg, og
var sokkin niður í lesturinn. Alt í einu hvarf bókin. Eg
gleymdi, hvað eg var að lesa, en fyrir framan mig sá eg
standa mann, sem eg þekti að var þessi danski piltur.
Andlitið var samt mjög breytt frá því er eg þekti hann,
og eg fór þegar að hugsa um það, jafnframt því sem eg
rifjaði upp, hvað mörg ár væru frá því er við hefðum