Morgunn - 01.12.1920, Side 74

152
MOEGUNN
þótti líklegur til að gefa mér vitneskju, væri staddur
hér í Eeykjavík. Eg fór því til manns, sem eg vissi að
vnr honum mikið kunnugur, og bað hann að fara til
skipstjórans og fá fréttir af þessum frænda hans, bað
hann að fá þær eins nákvæmar og hægt væri, en nefndi
ekkert, af hverju eg spyrði. Maðurinn fór og kom með
þær fréttir aftur, að pilturinn væri dáinn; hann hafði dá-
ið fyrir 4 árum, verið lengi stýriraaður, en átt að fá skip
um það leyti sem hann dó ; hafði þá nýlega verið búinn
að taka próf. Heima hafði hann dáið, og mjög skyndi-
lega hafði það að borið. Læknar höfðu ekki verið vissir
um, hvað að honum hafði gengið, þeim hafði ekki komið
saman um það, höfðu helzt haldið að það hefði verið
óðatæring. Kvæntur hafði hann verið. Það var það
eina, sem hafði verið alveg rangt hjá honum, því að um
það, hvenær hann hefði dáið var aldrei fullyrt, enda finst
mér skiljanlegt, að honum hafi getað skjátlast þar, ef
hann heíir ekkert munað eftir sér fyrst eftir að hann
kom yíir um.
Suipir
Framliðna xtúllcan, am vilcli leika sér.
Þegar eg var lítil, bjuggu foreldrar mínir á bæ i tví-
býli, í austurbænum var telpa, sem eg lék mér oft með,
ásamt fleiri börnum; telpan var víst mjög mikill andleg-
ur vesalingur. Eg man eftir því að hún talaði óskýrt og
illa, lærði það víst nldrei, og útlit hennar bar víst mikinn
vott þess, að hún var aumingi.
Þegar hún var 14 ára, lagðist hún i heilabólgu, þjáð-
ist mikið og varð síðan alveg meðvitundarlaus um nokk-
urn tíma. Eg var þá eitthvað um 7 ára gömul. Oft kom
eg inn til hennar, meðan hún lá, og vissi það, að ekki
mundi henni lífs auðið.
Einn dag var móðir mín beðin að koma. út til benn-
ar, og sagt um leið, að hún mundi vera að skilja við.
Eg fór raeð mömmu. Veðrið var kalt og faiið að dimma..