Morgunn - 01.12.1920, Page 95

MORGUNN
173

Dulrænar frásagnir.
— Úr Eigin rEynslu Úlafar á f5lööum. —
Mig langar til aö leitast við að gjöra nokkura grein
þess, sem geíið hefir mér fullvissuna þá góðu: að við »lif-
um þótt við deyjum«, ef einhverjum þeim raætti að gagni
verða reynsla mín í því máli, sem enn eru að klífa í
ógöngum efans og óvissunnar, þar sem eg sjálf kleif,
mestan hluta æfinnar. Nú er eg algjörlega sloppin þaðan,
fyrir aðstoð hinna ósýnilegu vina minna, sem hafa gefið mér
leyfi til að birta það úr miðils-sambandi mínu við þá, sem
sannanlegt er, og líklegast er til að saunfæra aðra.
I 10 — 12 ár hefi eg lagt alla stund á að kynna mér
eilífðarmálin nvju frá öllum þeim hliðum, sem eg hefi átt
kost á, en einkum lagt áherzlu á að ná ábyggilegu sam-
bandi við ósýniiega, heiminn, sem næstur er okkur. Og í
sífeldu sambandi við hann er eg, eftir því sem eg nu
veit, þó að ver gangi mér að færa öðrum sönnur á, svo
sem eg vildi. Fyrst leugi vel hafði eg ekki aðra miðla
en þá, sem »hreyfðu borð«, og er >það samband næsta
óábyggilegt og ófullkomið, þó að furðulegt fyndist mér
það þá, og fegin yrði eg þeim undrum.
Árið 1917 barst óvænt upp í hendurnar á mér 14 ára
piltur, gætinn og vandaður, sem eg held, að sé með af-
brigðum ábyggilegur skrifmiðill. Af honum hefi eg haft
hið mesta gagn nú á þriðja ár. Tveir framliðnir menn
stýra, sambandinu til skiftis, annar þeirra þó einkum, og
hann virðist vaka yfir piltinum og varðveita hann, eins
og einhverja gersemi. Báðir þessir menn voru málvinir
mínir góðir, meðan þeir voru í jarðlífs-gerfinu, og er per-
sónulegt sérkenni beggja mannanna svo óyggjandi auð-
þekkilegt í sambandinu, að engum kunnugum gæti bland-
ast hugur um, hverjir það eru, sem semja setningar þær, og
ráða orðaskipun á því, sem pilturinn skrifar ósjálfrátt. Hann