Morgunn - 01.12.1920, Side 99

MOEGUNN
177
ítúmlega hálfu ári síðar tóku úrin aftur að tifa, uppi, þar
sem A sat áður, og enn heyrum við 6 — 7 tifið, og er
ganghljóðið nú með ýmsum hætti og stundum líkara mótora-
höggum í fjarlægð. Samt var þetta rétt hjá okkur, og
var eins og það léki sér að því að breyta hljóðinu og
ganginum á ýmsa vegu. Eg talaði oft við þetta, í full-
vissu um, að þarna væru »drengirnir okkar«, S. og A,
að gera okkur vör við sig. Það var skringilegur leikur,
þegar þetta var að flytja sig til úr einum stað í annan,
eftir því sem eg ákvað, svo að eg yrði vis9 um, að þetta
væri merki frá þeim. Um sannindi þessara frásagna eru
þeir fúsir til að vitna, sem nærstaddir eru nú, og skrifa
þeir hér nöfn sín undir:
Að frásögnin hér að framan, um úr- og klukkuhljóð-
ið, sé rétt, vottum við undirritaðir:
Halldór Stefánsson. Halldór Guðmundsson.
Kolbeinn Guðvarðsson. Steindór J. Steindórsson.
Siðastliðið vor vorum við Steindór i »sambandi« og
lék þar alt í lyndi. Mér fanst mikil eftirsjá í þvi að
missa ósýnilegu vinina okkar frá okkur, að loknu sam-
bandinu. Við vorurn svo glöð og í góðu skapi, og segi
eg við þá: »Góðu vinirnir minir, reynið þið nú að lofa
mér að verða ykkar vör, áður en eg sofna, svo að eg
viti, að eg er ekki ein«. »Við skulum reyna«, var svar-
að, og svo kvöddurast við og sambandið hætti. Steindór
fór, og eg háttaði með eftirvæntingu um, hvað nú kæmi.
Svo tók eg bók og beið eftir þeim nálægt klukkutíma.
Ekkert gei’ðist. Þeir hafa ekkert getað gert fyrir mig,
hugsaði eg, lagði frá mér bókina og kúrði mig til svefus
ofan í koddann. í sama bili kom hár hvellur bak við
hnakkann á mér, og annar álika rétt á eftir fram við
•ofninn, eins og skotið væri af tvilileypu, nema hvað
hvellurinn var minni. Eg hló, og þakkaði þeim með
■glaðri hugsun og fór að sofa.
Oft verð eg vinanna minna vör á ýmsan hátt, mér
12