Morgunn - 01.12.1920, Qupperneq 100

178
MORGUNN
til ánægju, þegar eg er ein, og þvi er eg sjaldan ein, og-
hefði eg inargt af því að segja. En af því að engin sönn-
unargögn eru að því, sem eg verð ein vör við, er það
ónýtt öðrum en mér.
Fyrir tveim árum fékk eg bréf frá Haraldi prófessor
Nielssyni, með jólapóstinum, og var það lagt inn til mín
í rökkrinu um kvöldið, svo að eg beið með að opna það,
þangað til eg kveikti ljós. Áður en ljósið var kveikt,
kom Steindór inn til míu. Við höfðum talað um að hafa
»samband« það kvöld. Eg kveikti þá, lít utan á bréfið'
og sé, að hönd síra Haralds er á því. Opna það ekki,
en segi við Steindór: »Nú skulum við reyna, livað ábyggi-
legt samband okkar er. Nú bið eg vinina okkar um að’
segja mér efnið í óopnaða bréfinu þarna*. Steindór lætur
mig sjálfráða um það. Eg bið þá svo að segja mér efni
bréfsins, það só svo ágæt sönnun um gildi sambandsins
okkar, ef þeir geti það. »Við skulum reyna, en það er
örðugt«, segir stjórnandinn. »Það er nóg, ef þú getur sagt
mér orðrétta eina setningu nokkuð langa«. »Það vil eg
ekKÍ reyna, þvi að ef eitthvað er skakt í setningunni,
missir þú traustið á okkur. Það er ómögulegt að koma
orðunum stafrétt gegnum iniðilinn«. »Viltu þá reyna að
koma efni bréfsins nokkurn veginn réttu?«. »Eg ætla að
reyna, en þetta er örðugt«. Svo tekur hann að tína í
mig efni bréfsins, sem var skrifuð póstpappírsörk, nokkuð
gisið letur, og eg fekk efnið alt í styttra formi, cn svo
nákvtemlega rétt, að þó að maður hefði haldið á bréíinu
opnu, og sagt efnið i sem fæstum orðum, hefði það eklci
orðið gert betur. Þá urðuin við Steindór giöð og hróðug.
Siðast i nóvembor 1919.
Ólöf d Hlöðum,