Morgunn - 01.12.1920, Qupperneq 111

MORGUNN
189
<upp og yfir kirkjuna. Horl'ði eg á eftir því, meðan eg gat
séð það; en það hvarf mér siðast í ljósglampa.
KKI. lijósin á Blöaum.
Nóttina fyrir aðfangadag jóla 1916 dreymdi mig, að
eg gengi út í forstofudyr hérna ; þá sé eg tvö ljós í heim-
ilisgrafreitnum á Hlöðum (hér fyrir handan. Hörgá), annað
stærra, hitt minna miklu. Eg fer inn og segi við mann-
inn minn: Viltu ekki koma fijótt út og sjá ljósin á Hlöð-
um. Við horfum svo bæði á ljósin um stund. Þá þykir
mér stærra ljósið slokkna; en á því minna blakti eun
nokkurn tíma, uns það sloknaði einnig. — Eg áleit í svefn_
inum, að þetta befðu þau á Hlöðum gjört til að prýða
:grafreitinn um jólin, því að i öllum gluggum þar var líka
Ijós. —
Vorið eftir dó sonur bóndans á Hlöðum, Þorsteinn að
nafni, mannvænlegasti maður að öllu, um þrítugt.
Um miðjan þennan sama vetur, sem mig dreymdi
drauminn, veiktist unglingsmaður á Hlöðum, frændi þess
sem dó. Hann lifði þó lengi með sjúkdóminn, eu andað-
ist 22. nóv. 1918. Hann var systursonur liúsfreyjunnar
þar, hinn varidaðasti piltur, og þeira hjónutn mjög kær.
Nóttina áður en hann dó, dreymdi mig, að eg þóttist vera
komill yflr að Hlöðum og í hús þeirra Malldórs og Olafar,
sem Stendur fast við bæinn. Mér þykir Olöf ganga
Sllöggvast fram úr stofunni, en þegar hún kemur inn aft-
ur, segir hún: Viljið þið ekki koma út og sjá merkilega
sjón; hún sogist þá sjá söiuu sýnina, sem eg’haíi áður séð
á Hlöðum. (Eg hafði fyrir löngu sagt henni fyrri draum
minn). Nú sé það þó þannig, að ljósin séu ekkiyflrgraf-
reitnum, heldur hafl þau færst til. Þegar eg þá kein Út,
eó eg íjósin tvö; þau eru á hreyflngu, hið stærra á undan
hinu minna, og kornin þá upp yfir bæinn, þar sem búa
foreldrar Þorsteins, þess sem fyrri dó, og húsbændur hins
'Okkur þótti svo afarinerkilegt að horfa á, kvernig ljósin