Morgunn - 01.12.1920, Side 112
190
MORttUNN
svifu yfír bæinn og húsið, ýmist upp á við eða niður á
við, og uppi yfir okkur, sem þarna stóðum. Olöf segir
þá: nei, sko, það cr eins og þau séu að kveðja okkur
hérna. Svo liðu þau hægt niður og inn í bilið milli bæj-
arins og liúss H. og 0., en svifu síðan upp á við, og eins
og ljÓ8baugur umhverfls, einlægt hærra og hærra, þar til
við eygðum þau eklci lengur.
Dularfull líkamleg fyrirbngai.
Forn og ný rEynsla.
Erindi flutt í Sálarrannsóknafélagi Islands S. apríl 1920.
I.
Fyrirbrigðum þeim, sem eru viðfangsefni spíriti9ta og
sálarrannsóknamanna, er oft skift í tvo aðalflokka, svo-
nefnd »andleg« fyrirbrigði annars vegar, og »líkamleg«
fyrirbrigði hins vegar. Er með fyrra nafninu einkum átt
við endurmiimingasaunanir og anuað það, er fram kemur
í ósjálfráðri skrift og tali miðla, en hið siðara á við ýms
önnur fyrirbrigði, þar sem óþekt öfl valda ýmsum ytri
breytingum með margvíslegum hætti; má þar til telja lyft-
ingar eða aðrar hreyflngar á jarðnesku efni (hlutum eða
mönnuin) án venjulegs vöðvaafls eða annarra kunnra að-
ferða, holdganir o fl. Telja nokkrir (t. d. próf. James H.
Hyslop) þau fyrirbrigði litlu skifta, þegar um sannanir
fyrir framhaldslííi sálarinnar er að ræða, en setja alt sitt
traust á endurminningasannanirnar. Aftur á móti hyggja
aðrir, að »likamlegu« fyrirbrigðin muni reynast drjúgust
til að sannfæra heiminn um veruleik ósýniiegra vits-
muna-afla.