Morgunn - 01.12.1920, Page 115

MORGUNN
193
■er að koma eða fara. Þeir, sem vel eru að sér í þessum
fræðum, geta séð á eðli ljóma þessa, hve tiginn sá guð-
dómur [o: andi, samkv. málvenju spíritista] er, sem í þann
svipinn hefir náð tökum á sál dulspekingsins og leiðir
hana eftir vild sinni. Stundum hreyfist líkami þessa manns
dlcaft, stundum liggur hann stirður og óhveyfanlegur. Oft
heyrast indælir hljómar, en stundura ósamróma og ægileg-
ur hávaði. Menn hafa séð líkama hins andsetna stækka
ng lengjast um mannlega hæð fram, en stundum hefir hann
verið hafinn upp * loftið. Oft og einatt virðist ekki aðeins
hin vanalega skynsemi, heldur einnig tilfinning og líf vera
horfið, og sá, sem verður fyrir þessum hrífandi andblæ,
hefir ekki fundið dhrif elds, hefir verið stunginn spjótum
og skorinn hnífum, en ekki fundið til neins sársauka«.
Hér eru í stuttu máli nefnd mörg helztu fyrirbrigðin
í spíritisma nútímans, eins og þeir munu kannast við, sem
•einhverja þekkingu hafa á þeim efnum.
III.
A Indlandi er mikið um þeasi fyrirbrigði, og hafa
ýmsar tröllasögur gengið um listir þær, sem indverskir
»fakírar« leika. Hefir þeim oft ranglega verið jafnað við
sjónhverfingaraenn og loddara í Evrópu, en þar er mikill
munur á. Loddarar vorir hafa allskonar tæki yfir að ráða
og koma fram á leiksviði, aðgreindir frá áhorfendunum,
en fakírarnir eru naktir, eða þvi Bem næst, hafa hvorki
aðstoðarmenn, né önnur áhöld en lítið bambusprik, álíka
digurt og pennastöng, og litla blístru, um þriggja þuml.
langa, sem þeir binda við lokk í hári sór, því að ekki
hafa þeir vasa nó aðra geymslustaði. Þeir fromja listir
sínar hvar som er, á hálmmottu salargólfsins eða á bor-
svæði. Hagt er, að hínir eiginlegu fakirar krofjist aldroi
launa, en taki á móti gjöfum sem ölmusu til musteris
síns. Þeir virðast að ýmsu leyti máttugri í eðli, en fjöld-
inn af miðlum Vesturlanda, hafa meira vald yfir fyrir-
13