Morgunn - 01.12.1920, Side 121

MOEGUNN
199
stærri, var vatnið í keraldinu grafkyrt, eíns og sterkur
þrýstingur hamlaði þvi að t'ylgja breytingunura á legu
þungamiðjunnar. Þrisvar hófst keraldið alveg frá jörðu,
7—8 þuml. hátt, og seig niður aftur hávaðalaust. Þá var
fyrirbrigðunum iokið þann dag, en fakírinn lofaði Jacolliot
að koma á hverjum degi, þangað til að hann legði af
stað suður í landið heim til sín.
Næsta dag virtist kraftur fakirsins minni. Heila
klukkustund hélt hann höndunum yfir vatninu í kerald-
inu; þá fóru að koma smágárar á vatnið. Jacolliot fann
svalan blæ leika um hönd sína, sem hvíldi á rönd ker-
aldsins, og rósablað rak í áttina að henni. Gárarnir
hreyfðust frá fakírnum. Hreyfingin jókst á vatninu, og
loks risu upp bunur, um tveggja feta háar. Ef fakírinn
tók hendur sínar frá, lægði bylgjurnar, en jukust, er
hann hélt þeim yfir aftur.
Fakírinn bað nú um prik og Jac. rétti honum ótálg-
aðan blýant. Covindasamy lagði hann ofan á vatnið, og
eftir nokkrar mínútur fylgdi blýanturinn hreyfingum fingra
hans. Ef liann snerti blýantinn, sökk blýanturinn því
nær strax til botns.
Jac. hafði áður séð marga fakíra svífa í lausu lofti
og bað nú Cov. um þá list. Fakírinn tók þá staf úr
járnviði, sem Jac. hafði komið með frá Ceylon, studdi hægri
hendi á húninn, hóf bænir sínar og lyftist hægt án ann-
ars stuðnings um tvö fet upp í loftið. Þar sat hann með
krosslagða fætur hér um bil 20 mínútur. Síðan kvaddi
hann Jac. og kvaðst mundu ákalla dána frændur hans og
biðja þá að láta hann verða varan við sig um miðnætti
i svefnherbergi hans. Jacolliot bjó á efstu hæð hússins,
en til þess að forðast svik rannsaknði hann herbergin,
sendi þjónana burtu og' dró upp vindubrúna, sem tengdi
efstu hæð við hinar. Um raiðnætti þóttist hann hcyra
tvö greinileg högg í vegginn, þá létt högg í glerhjálminn
yfir hengilampanum og loks brak í loftsbjálkunum. Síðan
var alt hljótt. Iiann gekk út á svalirnar, út að vindu-