Tímarit Máls og menningar - 01.10.1941, Síða 10

104
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR
Söfn þjóðarinnar, t. d. Náttúrugripasafnið, sem fáar
vinnusamar hendur liafa lilúð að árum saman, sæta
smánarlegri vanrækslu liins opinbera. Þau liýrast í þröng-
um, óhentugum húsakynnum, sem þau eru löngu vaxin
frá. Engu fé er varið til að auka söfnin eða efla á neinn
hátt. Umsjónarmaður Náttúrugripasafnsins fær sama og
engin laun fyrir starf sitt. Til forsmánar er stjórn og um-
liirða Landsbókasafnsins. Nauðsynlegar bækur í íslenzk-
um fræðum vantar í safnið, merkar útgáfur, sem auðvelt
liefði verið að afla safninu, eru ekki til nema gallaðar, tit-
ilsblaðslausar eða annað, hið dýrmæta handritasafn er
látið grotna niður án umhirðu, en helzt virðist áhugi á
dönskum skáldsöguin af öllu tagi, að innbinda þær sem
vandlegast. Bæjarbókasafnið hefur orðið allt of þröngt
húsnæði. Málverkasafn ríkisins, sem menntamálaráð
hefur séð um kaup á, liggur einhvers staðar í kjöll-
urum undir skemmdum, ef sumar myndirnar eru
þá ekki týndar. Ég þarf ekki að fara að rifja hér upp of-
sóknarherferðirnar á hendur sumum heztu skáldunum.
En rétt er, að slík óhæfa verði að minnsta kosti heyrum
kunn, að þegar minningarhátíð er lialdin um Snorra
Sturluson af hálfu liins opinbera, virðist þess liafa verið
vandlega gætt, að skáldin og rithöfundarnir fengju þar
hvergi að koma nærri. Lítilsvirðing og jafnvel Iiatur ým-
issa helztu forráðamanna þjóðfélagsins á nútímamenn-
ingu Islendinga er orðið banvænt fyrirbæri i þjóðlífi okk-
ar. Skáld, listamenn og menntamenn íslands vita, að þeir
verða á eigin spýtur með aðstoð alþýðunnar í landinu
að halda uppi áliti og virðingu íslenzkar menningar heima
og erlendis.
Ég kem enn að því, hvað við getum gert í minningu
Snorra, eitthvað máttugt og árangursrikt í þágu íslenzkr-
ar menningar, bæði nú og í framtíðinni. Og ég vil bera
fram tillögur í því sambandi. Ég vil fyrst og fremst, að
stofnað sé i minningu Snorra Menningarfélag Islands.
Þetta félag á að vera skipað skáldum, rithöfundum, lista-