Tímarit Máls og menningar


Tímarit Máls og menningar - 01.10.1941, Side 91

Tímarit Máls og menningar - 01.10.1941, Side 91
TÍMARIT MÁLS OG MENNINGAR 185 slíkur maður var. Þar aö auki var hann afbragðs kennari. Kennarastarfið var honum ekki þurr ítroðningur og akta- vinna. Þar varð allt lifandi. Hann vakti til lífsins það hezta í nemendunum, og hann varð þeim alla tíð siðan vinur, sem þeir gálu öruggir leitað til með hvað sem var. Þó liann sjálfur horfðist í augu við dauðann, gat liann með sama áhuganum rætt við þessa vini sína um þeirra vandamál, liughreyst þá og hent þeim á úrlausnir. Sina byi'ði har hann einn. Eiríkur varð, sem að likindum lætur, mjög vinmargur. Auk unglinganna, sem elskuðu liann, þyrptust um liann skólabræður lians, starfsfélagar og ýmsir ungir hæfileika- menn, sérstaklega rithöfundar, sem fundu meiri skilning hjá honum en öðrum mönnum. Eftir að Eiríkur giflist, varð því mjög gestkvæmt á heimili hans, enda var kona hans honum fyllilega samhent, og vinir hans urðu líka fljótlega vinir hennar. Gestrisni var takmarkalaus, allt tii reiðu, sem heimilið hafði upp á að bjóða. Kvöld eftir kvöld söfnuðust saman á heimili þeirra lijóna ungir gáfu-, áliuga- og menntamenn. Var það eitt Iiið hezta krydd lífsins, á eftir erfiði dagsins, hæði fyrir mig og börn mín, að skjótast lieim til Eiríks og Sigríðar. Voru þar þá venjulega ein- liverjir skemmtilegir gestir fyrir og glatt á hjalla. Einn hinn skemmtilegasti af þessum gestum var Helgi heitinn Laxdal frá Tungu. Voru þeir, liann og Eirikur, óaðskiljan- legir vinir, jafn ólikir og þeir voru, og var eins og þeir fylltu livor annan upp. Flugu þá stundum hnyttiyrðin á milli og orðaskylmingar svo tíðar, að sjá mátti mörg vopn á lofti i einu. Eiríkur syrgði Helga mjög, er hann dó i fyrrahaust, en sjálfur var hann þá og orðinn mjög veikur og fór að Vífilsstöðum skömmu síðar. I eðli sínu var Eiríkur trúhneigður og hafði að minnsta kosti um eitt skeið ævinnar mikinn áhuga fyrir hinum duldu fræðum lífsins. En vegna næmleika síns fyrir kjör- um annarra, urðu þjáningar þeirra hans þjáningar, og þó var jörðin sjálf auðug og fögur og gat veitt öllum börnum
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116

x

Tímarit Máls og menningar

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Máls og menningar
https://timarit.is/publication/1109

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.