Tímarit Máls og menningar - 01.12.1964, Side 41

fíiblíugagnrýni, hneykslanir og persónudýrkun
svo að þær mættu þjóna tilgangi höf-
undar eSa forSa árekstri.
Ég áttaSi mig ekki á því fyrr en
löngu seinna, hve kennurum mínum
hefur veriS þaS viSkvæm spurning,
hvar nema skyldi staSar viS aS efast
um, hvort orS þau, sem guSspjöllin
tilfæra eftir Jesú, séu honum rétti-
lega eignuS. En ég fann aldrei til
þess, aS hér væri um nokkurt vanda-
mál aS ræSa, enda er ég ekki farinn
aS öSlast skilning á því enn þann
dag í dag, aS mannlegu hyggjuviti og
fræSilegum heiSarleika séu nokkur
takmörk sett af öSrum aSilum gagn-
vart þessu viSfangsefni frekar en öSr-
um. -Á skólaárunum varS ég þess
aldrei var, aS ég væri á öndverSum
meiSi viS kennara mína um þaS,
hverjum tökum skyldi taka þetta
verkefni. AS vísu grunar mig, aS séra
Haraldur hafi taliS mig gamaldags í
skoSunum og afstöSu til nýrra hrær-
inga í trúarlegu lífi. Ég heyrSi þaS
eftir honum haft, aS honum fannst
til um, hve kurteislega þessi læri-
sveinn tók biblíugagnrýninni og vera
þó ortódoks. En segja mætti mér, aS
skoSanir séra Haralds á íhaldssemi
minni hafi aS einhverju leyti veriS af
því sprottnar, aS honum hafi þótt ég
sýna lítinn áhuga og kannski líka
hógværa andúS, þegar hann komst
inn á sálarrannsóknir nútímans til
skýringar á ýmsum dulrænum frá-
sögnum biblíunnar, einkum Nýja-
testamentisins. Ég var þó nokkuS
þungur í taumi á þeim vettvangi, svo
sem ég hef lengstum veriS fyrr og
síSar. Á því fékk séra Jónmundur
Halldórsson aS kenna á háskólaárum
mínum, en þá nærSum viS okkur um
skeiS viS sama matborS. Séra Jón-
mundur var biblíutrúarmaSur meS
ágætum og dáSi hástöfum þau guS-
legu undur, sem gjörzt höfSu á dög-
um frumkristninnar. Hvorki andlega
né líkamlega hafSi ég þreifaS á þess-
um undrum, lét ekki sannfærast frem-
ur en Tómas og færSi fram alls kon-
ar hversdagslegar skýringar á fyrir-
bærunum. Mér er sérstaklega minnis-
stætt, þegar viS ræddum um aftur-
hvarf Páls postula. ÞaS þótti séra
Jónmundi dásamlegt kraftaverk, sem
ekki var hægt aS efa, þar sem orS
postulans sjálfs voru fyrir því. En
ég lét mér fátt um finnast og fullyrti,
aS þar hefSi ekkert gerzt annaS en
þaS, aS eldingu hefSi lostiS niSur
rétt hjá Páli, þegar hann var á sinni
frægu reisu til Damaskus, hann blind-
azt af ofbirtunni, bilazt á taugum og
taliS sjálfum sér trú um, aS þetta
væri hefnd fyrir ofsóknir hans gegn
kristnum mönnum.
Séra Jónmundur brást hart til
varnar. Hann hellti sér yfir mig af
beljandi mælsku og vandlætingu út
af þeim flatneskj uhætti, sem kæmi
fram í svona rökum gegn helgidóm-
um trúarinnar.
En ég lét ekki í minni pokann. Ég
byggSi raina skoSun á dýrkeyptri
343