Tímarit Máls og menningar - 01.12.1964, Blaðsíða 72

Tímarit Máls og mcnningar
XXIII
Eg vissi þegar frá byrjun, að ég var vonlaus, minnsta skýjaslæða gæti byrgt
mánann, framtíð mín var niðdimm. Eins og við var að búast tók sumarið
skjótt við af vorinu, og vordraumar mínir tóku snöggan enda. Um hádegis-
bil dag nokkurn kom ung kona. Hún var snotur, en skorti þokka, eins og
postulínsdúkka. Hún fór strax að gráta er hún kom inn. Ég þurfti einskis að
spyrja, ég skildi allt. Hún virtist ekki vera áfjáð í að skattyrðast við mig, ég
var líka óviðbúin að lenda saman við hana. Hún var meinleysisleg, grét og
hélt um hönd mína: „Hann blekkti okkur báðar.“ í fyrstunni hélt ég, að hún
væri „ástmær“ hans, ekki því að heilsa, hún var eiginkona hans. Ilún reifst
ekki við mig heldur þrástagaðist á því sama: „slepptu honum.“ Ég vissi ekki
hvað ég ætti að gera, en ég aumkaði hana, svo að ég varð við ósk hennar.
Hún hló. Hana virtist skorta gáfur, virtist ekkert skilja, bara vita að hún
vildi fá eiginmanninn sinn.
XXIV
Ég æddi fram og aftur um strætin. Það var auðvelt að verða við ósk þess-
arar litlu frauku, en hvað átti ég af mér að gera? Ég vildi ekki hirða það
sem hann hafði gefið mér; fyrst ég ætlaði að höggva á öll okkar bönd, var
bezt að gera það afdráttarlausl. En hvað átti ég eftir, ef ég kastaði þessu
frá mér, hvað átti ég eftir? Hvert ætti ég að fara? Hvar fengi ég að borða?
AHt í lagi, ég hafði engin önnur ráð en að taka þessa hluti með mér. Ég flutli
burt laumulega. Ég hafði enga eftirþanka, aðeins fann til einhvers tóms,
fannst ég svífa í lausu lofti, eins og ský undan útsynningi. Ég flutti í lítið
herbergi og svaf þar heilan dag.
XXV
Ég kunni að spara, þegar í barnæsku hafði ég lært, að peningar eru dýr-
mæti. Ég hafði nokkra peninga í höndum og ákvað að leita mér að vinnu.
Ég gat ekki átt neitt á hættu, þótt ég hins vegar bæri litlar vonir í brjósti.
Það var engu auðveldara að finna vinnu, þótt ég væri orðin 1—2 árum eldri.
Eg var mjög staðföst, ekki vegna þess ég byggist við miklum árangri, heldur
einvörðungu vegna hins að mér fannst það vera hið eina rétta. Það var svo
skelfilega erfitt fyrir kvenfólk að vinna fyrir sér. Mamma hafði á réttu að
standa, hennar leið var sú eina færa. Ég vildi ekki velja hana í hyrjun, en
vissi, að hún beið mín ekki langt framundan. Því ákafar sem ég barðist því
374