Tímarit Máls og menningar - 01.12.1964, Blaðsíða 73

Háljmáninn
óttaþyngri varð ég. Von mín var eins og skin nýs mána, sem fölnaði á einu
augnakasti. Einar tvær vikur voru liðnar og vonin því veikari því lengur sem
leið. Að síðustu beið ég ásamt hópi af ungum stúlkum fyrir framan lítið veit-
ingahús eftir því, að valið væri milli okkar. Þetta var mjög lítið veitingahús,
en forstöðumaðurinn var gríðarstór. Við vorum allar snotrar, allar útskrif-
aðar frá barnaskóla, og biðum eftir að náðarbrauðið félli af himnum ofan,
eftir því að þessi kenglaga lurkur veldi milli okkar. Hann valdi mig. Ég var
honum ekki þakklát, en nokkur léttir var mér það engu að síður. Þessi stúlku-
grey öfunduðu mig skelfilega, sumar fóru með tárin í augunum, aðrar ragn-
andi. Hversu kvenfólk er verðlítið!
XXVI
Ég var gerð að „annarri" gestastúlku veitingahússins. Ég kunni ekkert til
að bera á borð eða framreiða mat, skrifa reikning eða þekkja rétti. Ég var
lítið eitt kvíðin. En sú „fyrsta“ sagði mér, að það væri óþarfi, hún kynni
þetta ekki heldur, framreiðslumaðurinn sæi um allt slíkt. Það, sem við þyrft-
um að gera, væri að hella í bollana, rétta fram handþerrur, ná í reikninginn.
Furðulegt. Sú „fyrsta“ bretti ermarnar mjög hátt upp, ekki minnstu óhrein-
indi sáust á hvítum uppbrotunum. Hvítur silkiklútur bundinn um úlnliðinn
útsaumaður með þessum orðum: Litla systir, hve ég ann þér. Hún púðraði
sig allan daginn, varirnar rauðar eins og blóðkeppur. Þegar hún kveikti í
vindlingi fyrir gesti, studdi hún hnénu að fæti hans. Hún helti líka í vín-
staupin, stundum fékk hún sér líka sopa. Suma gesti annaðist hún með stakri
natni, aðra virti hún ekki viðlits. Hún leit framhjá þeim, þóttist ekkert sjá,
þeim gestum varð ég að sinna. Ég var feimin við karlmenn. Af þessari litlu
reynslu lærðist mér — hvað sem ást eða ekki ást líður — að karlmenn eru
hræðilegir. Einkum þeir, sem borða í veitingahúsum. Þeir gerðu sér upp hæ-
versku, þóttust alltaf vera að vægja fyrir öðrum eða gefa eftir á reikningnum.
Þeir léku getfingur1 ofsalega, drukku vín, hámuðu í sig matinn eins og villi-
svín gera. Settu út á af ásettu ráði, skömmuðu mann. Undirleit og rjóð í
vöngum rétti ég þeim teið eða handþerrurnar. Þeir gerðu að gamni sínu við
1 Getfingur: Tegund af leik eða skemmtun, viðhaft í mannfagnaði eða við drykkju.
Tveir menn sitja gegnt hvor öðrum, kalla til skiptis upp einhverja tölu og sperra um leið
1—5 fingur eða engan eftir geðþótta, mótstöðumaðurinn svarar með því, að sperra upp
það marga fingur, að samanlagður fjöldi uppsperrtra fingra hans og þess sem byrjaði,
verði sá sami og sú tala, sem sá er byrjaði nefndi. Þetta gengur mjög hratt fyrir sig. Fip-
ist manni hefur maður tapað.
375