Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Qupperneq 19

Kalt slríö
íbúa væru orðið of þröngt athafnasvið fyrir efnahagslíf nútímans. lJað væri
því krafa tímans að hrjóta niður múrana, sem skildu sundur ríkin, og skapa
nýjar og miklu stærri efnahagsheildir. Var minnl á, að nú væri einmitt verið
að hrinda þessu tímabæra hugsjónamáli í framkvæmd með því að sameina
alla Vestur-Evrópu í eina heild. Reyndi nú á skjótan skilning islendinga og
stórhug að grípa það tækifæri, er þeim hyðist að verða aðili að þessari nýju
samsteypu. Island mætti með engu móti ienda þar utangarðs. Hins vegar væru
til inenn, er hefðu uppi úrtölur í þessu máli. Reir virtust ekkert hafa lært,
væru flæktir í úreltum hugmyndum fyrri alda. Var málinu að lokum heint
til umræddra afturhaldssinna og þeir beðnir að svara því, hvort það væri
alvara þeirra, að þjóðin ætti að taka á sig fyrirsjáanlega efnahagserfiðleika
af fastheldni við þjóðernislega einangrunarstefnu, sem ekki ætti lengur neinn
rétt á sér.
Hreggviður lagði frá sér hlaðið og ætlaði að fara að standa upp, en í þvi
bili hirtist Reynir sonur hans í dyrunum.
Sonurinn var maður á miðjum þrítugsaldri, i hærra lagi á vöxt og fremur
grannholda. Hann var dökkhærður og bláeygur og andlitið unglegra en aldr-
inuin svaraði þrátt fyrir óræktarlegan skegghýjung, sem virtist fá að spretta
afskiptalítið. Hann var klæddur hláum gallabuxum, sem stóðu honum á heini,
og þar fyrir ofan var hann í þykkri peysu með þröngu, niðurbrotnu hálsmáli.
Reynir var lærður listmálari, en annars hafði hann ofan af fyrir sér með
iiúsainálningu og hafði að áeggjan föður síns lokið sveinsprófi í þeirri iðn.
„Eg leit nú bara inn til að vita, hvað þér liði, pahhi minn,“ sagði hann
brosandi. „Það er góð stund síðan ég heyrði jiig koma heim, en hef ekkert
orðið var við þig fara upp. Mér datt í hug að vita, hvort þú værir lasinn.“
Það kom gleltni í augun, þegar hann sagði siðustu setninguna.
Hreggviður henli honum að setjast og anzaði síðan:
„Ég tyllti mér nú stundarkorn, af því að það er eitthvert slen í mér þessa
dagana. Það lagast sjálfsagt. En hvað um þig, erl þú ekki að vinna í dag?“
„Það er nú eftir því, hvernig á það er litið,“ svaraði ungi maðurinn. „Ég
hef verið heima, en reyndar ekki aðgerðalaus.“
Hreggviður horfði mæðulega á son sinn og varp öndinni, tók því næst til
máls.
„Já, einmitt," sagði hann. „Mér þykir þú ískyggilega stopull við vinnuna,
Reynir minn. Ég veit ekki, hvar þetta lendir með þig. Ég er hræddur um, að
það vilji enginn hafa þig í vinnu með þessu móti.“
„Svona, svona, pabhi minn, ekki þessar voða áhyggjur. Þó að maður þræli
17 TMM 257