Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Síða 23

Kalt stríS
,.En nú er ég farinn að tefja fvrir bér, ]>abbi minn, með bessu rausi. Við
skulum nú snúa okkur að verðugu viðfangsefni og taka duglega törn í íbúð-
inni.“
Íliúðarsmíðin sóttist seinna en Hreggviði þótti æskilegt. Iðnaðarmenn
voru stopulir við starfið, og sjálfur var hann afkastalítill á köflum og ósæll
við vinnuna. Hann kannaðist ekki almennilega við sjálfan sig, en þar eð
bann fann í rauninni hvergi til, gaf hann ekki frekari gaum að þessu sleni,
enda hafði hann ekki lagt það í vana sinn að blaupa til læknis með bvert smá-
ræði. Einn morgun þegar hann var að raka sig, veitti hann því eftirlekt, að
það var komin gul slikja á augun í honum. Hann skildi ekkí í þessu. Var
hann kannski búinn að fá gulu eða einhvern annan smitandi sjúkdóm? Hann
ásetti sér að leita til vonar og vara til heimilislæknis síns samdægurs. Lækn-
irinn leit andartak rannsakandi á augun í honum, spurði um aðdraganda og
einkenni sjúkleikans, lét hann síðan leggjast á bekk og þuklaði kviðinn. Að
því búnu skrifaði hann nokkur orð á blað, setti í umslag og bað Hreggvið
að afhenda það á röntgendeild Landspítalans. Hann ætlaði að senda hann í
myndatöku. Síðan mundi hringt til hans, þegar myndin væri til, væntanlega
eftir eina tvo daga. Hreggviður minntist þess á heimleiðinni, að læknirinn
hafði verið fáorður og allt að því þurr á manninn, enda þótt hann væri ann-
ars dagfarsgóður maður og spaugsamur.
Tveim dögum seinna var Hreggviði gert viðvart um. að myndin væri til.
Hann sótti hana sama dag og færði lækninum. Læknirinn fór með hana inn í
annað herbergi, en kom aftur eftir skamma stund alvarlegur í bragði. „Þetta
er bví miður ekki gott, Hreggviður,“ sagði hann stillilega. „Illkynjað æxli.“
Hann gerði hlé á máli sínu til að sjá. hvernig sjúklingnum yrði við þessi tíð-
indi.
Hreggviður þagði stundarkorn, en spurði síðan með fullkomlega styrkum
rómi, hvort reyna ætti uppskurð. Læknirinn virti hann aftur fyrir sér, áður
en hann svaraði:
..E.g þýst ekki við því. Hreggviður.“ Eftir andartaksþögn hélt hann áfram:
..En það er ekki víst, að þér hafið nokkra teljandi vanlíðan fyrst um sinn.
Það er réttast af yður að halda lífsvenjum yðar óbreyttum, og að öðru leyti
látið þér mig fylgjast með yður.“ Það var mikill hlýleiki og styrkur í hand-
takinu, þegar hann kvaddi hann.
Suma hina skæðustu og óhugnanlegustu sjúkdóma hefur mannkvnið reynt
að milda fyrir sér með hjálp ímyndunaraflsins og listbragða. Á dögum
261