Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Side 28

Tímarit Máls og menningar
á og brosti dapurlega. Hann þurfti víst ekki að spyrja neinn spáfugl framar.
Og þó söng þessi fugl aS minnsta kosti ekki undir fótum hans, eins og ná-
gaukur á að gera.
Einn morgun í byrjun júní vaknaöi Hreggviður snemma og gat ekki sofnaö
aftur. ÞaS var sægur af skógarþröstum í trjánum úti fyrir glugganum, og
þeir voru ákaflega háværir. Söngur þeirra var eitthvaS svo harSur, nærri því
ónotalegur. ÞaS stafaSi víst af steinveggj unum allt í kring. Þeir höfSu miklu
mýkri hljómbotn í skógunum fyrir noröan — heima.
HreggviSur notaði þessa andvökustund til að renna huganum yfir verk-
efnin næstu daga og vikur. IbúSarsmíSin hafði sótzt vonum betur að undan-
förnu, og mátti búast við, að henni lyki eftir eina eða tvær vikur, um miðjan
mánuðinn. Þá var aðeins eftir að mála, en Reynir sonur hans vildi ekki annað
heyra en að hann sæi að öllu leyti um það starf. íbúðin gæti líklega orðiS til
í fardögum, eins og ætlað hafði verið. Sjálfur yrSi HreggviSur fyrirsjáan-
lega verklaus upp úr miðjum mánuði, og hvað þá? Honum var það vissulega
mikil nýlunda, að ekkert verk væri fyrir hann að vinna. Raunverulega var
víst ástæðulaust að fara að fitja upp á einhverju nýju. Á hinn hóginn mundi
hann naumast kunna lengi við sig aögerðalaus, enda óefað hollast fyrir hann
að hafa eitthvað að dreifa huganum við. Hvernig væri, að hann venti sínu
kvæði í kross og færi í feröalag? ÞaS væri mikil nýbreytni fyrir hann, heima-
setumanninn, og upplyfting þreyttum hug. Upp á síSkastið hafði honum orð-
ið æ tíðar hugsað til æskustöðvanna fyrir norðan. Hann vissi vel, hvernig í
því lá: það var feigðin, sem kallaði að honum. ÞaS átti víst jafnt við um
menn og málleysingja, að þeir leituðu á þá staöi, sem þeim voru kærir, þegar
þeir áttu skammt ólifað. Var nokkuð á móti því að láta undan þessari dular-
fullu hvöt, úr því engar sérstakar skyldur kölluðu að, og láta það verða sína
seinustu reisu hér megin grafar að fara og kveðja æskustöðvarnar? Nei, það
var ekkert á móti því. Þessi hugmynd gladdi hann, og það var auövelt að
ráða þelta við sig. Þegar hann hafði lagt síðustu hönd á íbúðina og þrifið
lóðina, bjó hann sig til ferðar. Um Jónsmessuleytið hélt hann með áætlunar-
vagni norður í land.
Þj óðvegurinn lá þvert yfir fæöingardal HreggviSs neðanverðan, en Hregg-
viöur var fæddur og uppalinn á næstinnsta bænum, sem nú var reyndar í
eyöi. ÞangaS var þó ferðinni heitiS, og hann fékk að sitja í mjólkurbíl eins
langt og komizt varð, að næsta bæ fyrir utan. ÞaS voru liðnir þrír áratugir,
síðan hann hafði komið noröur síðast, og þó að hann hefði lifaö mikinn
266