Tímarit Máls og menningar - 01.12.1965, Side 30

Tímarit Máls og menningar
skapar, en jörðin mannfrek, ef búið var með gamla laginu. Fáir sóttust því
eftir að búa á þessum stað, og þar kom, að ungi búfræðingurinn í Bugkoti
fékk jörðina keypta fyrir lágt verð og notaði hana síðan sem baga fyrir fénað
sinn.
Austan megin Dalsár, stutta bæjarleið í suðaustur frá Fagradal, stóð innsti
bær sveitarinnar undir fjallsöxl, er gekk fram milli aðaldalsins og afclals
nokkurs, er lá til suðausturs. Fjallsbrúnin mynclaði hvassar eggjar, bogmvnd-
aðan hamrakamb, og dró bærinn nafn af honum og hét Kambur. Þessi bær
var nú næsta einangraður, því að næstu bæir austan megin ár voru líka komn-
ir í eyði. Á Kambi bjó jafnaldri Hreggviðs og góðvinur frá uppvaxtarár-
unum.
„Hvernig stendur á því, að ekki er bílfærl inn að Kambi?“ spurði Hregg-
viður.
„Karlinn er sérvitringur og segist ekkert hafa með bílveg að gera,“ anzaði
bílstjórinn. „Sjálfsagt hefði hann getað fengið laglegasta vegarspotta út á
atkvæðið, en hann er sem sagt ekkert upp á það kominn. Kýs aklrei. Þeir
þurftu meira að segja að troða upp á hann síma, svo að hann vrði ekki alveg
viðskila við þjóðfélagið. Náttúrlega ótækt að hafa ekki síma á svona afskekkt-
um bæ, ef eitthvað verður að. Annars er ekki svo að skilja,“ bætti bílstjórinn
við, „það eru svo sem nothæfar bílslóðir fram eftir, svo að hann gæti fengið
vörubil til sín þau fáu skipti á ári, sem hann þarf á því að halda.“
Mjólkurhíllinn var nú kominn inn í Bugkotsland og sléttlendi var á báðar
hendur. Hreggviður starði undrandi á hið víðáttumikla, rennslétta tún. sem
við honum blasti. Hér var mikil breyting á orðin: allt nesið — þvfðir órækt-
armóarnir — orðið að iðjagrænum velli. Bílstjórinn lók eftir undrun hans
og brosti:
„Já, straumlínubú hérna í Bugkoti,“ sagði hann. „Og þarna er Torfi bóncli
farinn að bera niður.“
Skammt frá veginum, á móts við mjólkurbílinn, var maður á dráttarvél
að slá. Þeir Hreggviður og bílstjórinn fóru út úr bílnum og gengu til hatis.
Leið þeirra lá yfir allbreiða spildu nýslegna. Hreggviður tók upp visk nf ný-
slegnu, volu heyi og naut þess að draga að sér hina ljúfu angan þess.
Bóndinn stöðvaði vélina, er hann sá til komumanna, en steig ekki af henni.
Þetta var þreklegur maður nær hálffimmtugu, útitekinn og dökkur vfirlitum,
festulegur á andliti og óglaðlegur, fremur þungur á brún. Hann tók kveðju
þeirra félaga stuttlega.
268